Όταν οι άνδρες σκέφτονται με το κάτω κεφάλι

Χρήσιμες πληροφορίες για το πέος

Η λειτουργία του πέους ρυθμίζεται από το αυτόνομο  νευρικό σύστημα...
Το αυτόνομο νευρικό σύστημα,  επίσης, ρυθμίζει την καρδιακή λειτουργία και την αρτηριακή πίεση. Γι’ αυτό είναι αλήθεια ότι ο έλεγχος που έχει ένας άντρας στη λειτουργία του πέους του είναι πολύ μικρότερος σε σχέση με τον έλεγχο που έχει σε άλλα μέρη του σώματός του, όπως είναι τα χέρια και τα πόδια.
Έτσι η σεξουαλική διέγερση δεν συμβαίνει πάντα κατά βούληση. Μπορεί η στύση να συμβεί σε καταστάσεις τελείως ακατάλληλες, αλλά και άσχετες με σεξουαλικά ερεθίσματα, όπως μετά την ανύψωση βάρους. Συμβαίνει, επίσης, κατά τη διάρκεια της REM φάσης του ύπνου, ανεξάρτητα από το εάν το περιεχόμενο του ονείρου είναι ή δεν είναι σεξουαλικό.
Και ακριβώς όπως το πέος μπορεί να μεγαλώσει χωρίς τη συγκατάθεσή του, μπορεί και να μικρύνει. Η έκθεση σε κρύο νερό ή αέρα έχει σαν αποτέλεσμα τη συρρίκνωση του πέους. Την ίδια επίδραση μπορεί να έχει και το στρες. Το ψυχογενές στρες μπορεί να οδηγήσει σε μειωμένη ερωτική επιθυμία, καθώς και σε προβλήματα στύσης. Η διαχείριση του στρες κι ο έλεγχος του άγχους βοηθούν στην ανάκτηση της σεξουαλικής λειτουργίας. Φυσικά στο ζήτημα της στυτικής δυσλειτουργίας παρεμβαίνουν κι άλλοι παράγοντες, όπως είναι η αθηροσκλήρωση και ο διαβήτης τύπου ΙΙ, ενώ η στυτική λειτουργία επηρεάζεται και από την υπερκατανάλωση αλκοόλ.
Η υιοθέτηση λοιπόν ενός υγιεινού τρόπου ζωής μπορεί να βοηθήσει τους άντρες να σκέφτονται και με το κάτω κεφάλι…

---

Το μέγεθος του πέους μπορεί να φαίνεται ή να αποκαλύπτεται
Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει καθορισμένη σχέση ανάμεσα στο μέγεθος του πέους όταν βρίσκεται σε στύση και στο μέγεθός του όταν είναι χαλαρό. Η διαφορά του πεϊκού μήκους από την κατάσταση της χάλασης στην κατάσταση της στύσης ποικίλλει ανάμεσα στα άτομα. Μπορεί να είναι μικρότερη από 1 εκατοστό, καθώς μπορεί και να φτάσει τα 9 εκατοστά. Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία αναφορικά με αυτό που αποκαλούμε το «σύνδρομο του αποδυτηρίου». Οι άνδρες στους κοινόχρηστους χώρους των αποδυτηρίων έχουν την τάση πολλές φορές να συγκρίνουν τα μεγέθη των φαλλών τους. Δεν μπορεί όμως κανείς να συμπεράνει με ασφάλεια πως το μεγάλο μέγεθος ενός πέους σε χάλαση θα αυξηθεί ακόμη περισσότερο όταν αυτό είναι σε στύση. Παράλληλα, το πέος ενός άνδρα που φαίνεται πολύ μικρό όταν είναι χαλαρό μπορεί κατά τη διάρκεια της στύσης να αποκαλύπτεται ως «προικισμένο». Οι επιστήμονες υπολογίζουν πως το 12% των ανδρών κερδίζει ένα τρίτο του συνολικού τους πεϊκού μήκους κατά τη στύση, ενώ το 7% διπλασιάζει το μέγεθος.

---

Το πέος έχει σχήμα «μπούμερανγκ»
Με τον ίδιο τρόπο που δεν βλέπετε ολόκληρο ένα μεγάλο δέντρο, αφού δεν φαίνεται αυτό που βρίσκεται κάτω από το χώμα, έτσι δε βλέπετε τη «ρίζα» του πέους, τη βάση του δηλαδή, η οποία βρίσκεται μέσα στη λεκάνη και συνδέεται με το ηβικό οστό. Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία για τη φαλλοπλαστική, την επέμβαση κατά τη οποία αποκαλύπτεται μέρος του αόρατου τμήματος του πέους, με σκοπό την αύξηση του ορατού μεγέθους του. Με τη βοήθεια της μαγνητικής απεικόνισης, οι επιστήμονες κατάφεραν να δουν ολόκληρο το σχήμα του πέους κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής επαφής. Το ορατό τμήμα του πέους και το τμήμα που απέκτησε εικόνα με τη βοήθεια της τεχνολογίας συνέθεσαν την ολοκληρωμένη μορφή του οργάνου, που θυμίζει αυτή ενός μπούμερανγκ.

---

Το πέος μπορεί να «σπάσει»
Αν και στο πέος δεν υπάρχει οστό, είναι ωστόσο πιθανό να υποστεί κάταγμα. Το κάταγμα στο πέος συμβαίνει σπάνια και τις περισσότερες φορές σε νέους ανθρώπους των οποίων η στύση είναι πολύ σκληρή. Όταν συμβαίνει, το πέος αποκτά ένα μπλε-μαύρο χρώμα και συνοδεύεται από πολύ πόνο. Η γρήγορη και βίαιη είσοδος του πέους στον κόλπο, κατά τη οποία η κίνηση του άνδρα σταματά απότομα από το «χτύπημα» πάνω στο ηβικό οστό της γυναίκας, καλό είναι να αποφεύγεται για την πρόληψη του κατάγματος. Επικίνδυνη μπορεί, επίσης, να είναι και η ιδιαίτερα έντονη κίνηση της γυναίκας όταν βρίσκεται πάνω από το άνδρα κατά τη σεξουαλική επαφή. Η νόσος Peyronie είναι μια κατάσταση κατά την οποία το πέος εμφανίζει μια στροφή που συχνά εμποδίζει τη σεξουαλική επαφή και την καθιστά επώδυνη. Η νόσος αυτή αναπτύσσεται σε πολλές περιπτώσεις έπειτα από πεϊκό κάταγμα. Έχει λοιπόν ιδιαίτερη σημασία να γνωρίζει κανείς πώς μπορεί να προλάβει τη δυσάρεστη αυτή κατάσταση.

---

Η περιτομή
Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, μόνο το 30% του παγκόσμιου ανδρικού πληθυσμού που έχει ξεπεράσει τα 15 έτη έχει κάνει περιτομή. Μάλιστα, το 70% από αυτούς είναι Εβραίοι και μουσουλμάνοι, οι οποίοι προχωρούν στην επέμβαση για θρησκευτικούς λόγους. Το υψηλότερο ποσοστό περιτομών για μη θρησκευτικούς λόγους καταγράφεται στις Η.Π.Α. και ακολουθούν ο Καναδάς, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Αυστραλία. Η αλήθεια είναι ότι πλέον στις Ηνωμένες Πολιτείες η περιτομή συνιστάται από τους ειδικούς, με βάση τα ερευνητικά δεδομένα που δείχνουν πως η επέμβαση αυτή μειώνει τον κίνδυνο μόλυνσης από τον ιό του AIDS. Είναι λοιπόν πιθανό στο μέλλον να αυξηθούν τα ποσοστά περιτομής, αν τα ερευνητικά δεδομένα που αναδεικνύουν τα οφέλη της εμπλουτιστούν και επαληθευτούν.
Βιβλιογραφία
webmd

Γαστρεντερίτιδα

Γαστρεντερίτιδα, ICD-10 A02.0, A08, A09, J10.8, J11.8, K52 είναι μια ιατρική κατάσταση που χαρακτηρίζεται από φλεγμονή του γαστρεντερικού σωλήνα που περιλαμβάνει το στομάχι και το λεπτό και το παχύ έντερο, με αποτέλεσμα διάρροια, έμετο, κοιλιακό άλγος και κράμπες.

Επιδημιολογία

Εκτιμάται ότι 3 έως 5.000.000.000 περιπτώσεις γαστρεντερίτιδας και 1,4 εκατομμύρια θάνατοι συμβαίνουν σε παγκόσμιο επίπεδο σε ετήσια βάση, με τα παιδιά στον αναπτυσσόμενο κόσμο, να επηρεάζονται κατά κύριο λόγο.

Σε παγκόσμιο επίπεδο, οι περισσότερες περιπτώσεις σε παιδιά προκαλούνται από ροταϊό.  Στους ενήλικες, ο Norovirus  και το Campylobacter είναι οι πιο συχνοί. Λιγότερο συχνές αιτίες περιλαμβάνουν άλλα βακτήρια (ή τοξίνες τους) και τα παράσιτα.

Η μετάδοση μπορεί να συμβεί λόγω της κατανάλωσης των μολυσμένων τροφίμων ή μολυσμένου νερού ή μέσω στενής επαφής με άτομα που είναι μολυσματικά.

Η βάση της θεραπείας είναι η επαρκής ενυδάτωση. Για ήπιες ή μέτριες περιπτώσεις, αυτό μπορεί, συνήθως, να επιτευχθεί μέσω ενυδάτωσης από το στόμα. Για πιο σοβαρές περιπτώσεις, ενδοφλέβια υγρά μπορεί να χρειαστούν.

Συμπτώματα και σημεία

• Η γαστρεντερίτιδα τυπικά φέρνει διάρροια και εμετό και κοιλιακές κράμπες. Τα σημεία και τα συμπτώματα αρχίζουν συνήθως 12-72 ώρες μετά την έκθεση στο μολυσματικό παράγοντα .
• Εάν η γαστρεντερίτιδα οφείλεται σε ιογενή παράγοντα, η  κατάσταση συνήθως υποχωρεί μέσα σε μία εβδομάδα.  Η ιογενής γαστρεντερίτιδα μπορεί να εκδηλώνεται και με πυρετό, κόπωση, πονοκέφαλο και πόνο των μυών.
• Εάν τα κόπρανα είναι αιματηρά, η αιτία είναι βακτηριακή.  Ορισμένες βακτηριακές λοιμώξεις μπορεί να σχετίζονται με έντονο κοιλιακό πόνο και μπορεί να διαρκέσουν για αρκετές εβδομάδες.
• Τα παιδιά που έχουν μολυνθεί με ροταϊό μέσα σε τρεις έως οκτώ ημέρες αναρρώνουν. Ωστόσο, στις φτωχές χώρες η μακριά και επίμονη διάρροια είναι συχνή.
• Η αφυδάτωση είναι μια συχνή επιπλοκή της διάρροιας. Ένα παιδί με σημαντική αφυδάτωση μπορεί να έχει  κακή σπαργή του δέρματος, και μη φυσιολογική αναπνοή.
• Οι επανειλημμένες διάρροιες οφείλονται σε κακή υγιεινή,  υποσιτισμό, καχεξία  και προκαλούν μακροπρόθεσμες γνωσιακές διαταραχές.
• Αντιδραστική αρθρίτιδα εμφανίζεται στο 1% των ατόμων μετά από μολύνσεις με Campylobacter, και σύνδρομο Guillain-Barre εμφανίζεται σε 0,1%. 
• Το αιμολυτικό ουραιμικό σύνδρομο  μπορεί να συμβεί σε λοίμωξη με τοξίνη coli Shiga που παράγει ή Escherichia και είδη Shigella, με χαμηλό αριθμό αιμοπεταλίων, κακή λειτουργία των νεφρών, καθώς και χαμηλά επίπεδα ερυθρών αιμοσφαιρίων. Τα παιδιά παθαίνουν πιο συχνά ουραιμικό αιμολυτικό σύνδρομο από ότι οι ενήλικες.  Ορισμένες ιογενείς λοιμώξεις μπορεί να προκαλέσουν καλοήθεις βρεφικούς σπασμούς.

Σαλμονέλλα

Αιτίες γαστρεντερίτιδας

Ιοί (ιδίως ροταϊοί) και τα βακτήρια Escherichia coli και είδη Campylobacter είναι τα κύρια αίτια της γαστρεντερίτιδας.  Υπάρχουν, ωστόσο, πολλοί άλλοι μολυσματικοί παραγόντες που μπορούν να προκαλέσουν το σύνδρομο αυτό. Ο κίνδυνος μόλυνσης είναι μεγαλύτερος σε παιδιά.

• Ιογενείς γαστρεντερίτιδες

Ο ροταϊός, ο norovirus, ο αδενοϊός, και ο astrovirus είναι γνωστό ότι προκαλούν ιογενή γαστρεντερίτιδα.

Ο ροταϊός είναι η πιο κοινή αιτία της γαστρεντερίτιδας σε παιδιά, τόσο σε αναπτυγμένες όσο και σε αναπτυσσόμενες χώρες. Οι ιοί προκαλούν περίπου το 70% των επεισοδίων λοιμώδους διάρροιας στην παιδιατρική ηλικιακή ομάδα. Οι ροταϊοί σε  ενηλίκες μολύνουν σε περίπτωση  μειωμένης ανοσίας.

Ο Norovirus είναι η κύρια αιτία της γαστρεντερίτιδας μεταξύ των ενηλίκων προκαλώντας το μεγαλύτερο από το 90% των κρουσμάτων. Αυτές οι  επιδημίες συμβαίνουν συνήθως όταν οι ομάδες των ανθρώπων περνούν το χρόνο τους σε στενή φυσική εγγύτητα μεταξύ τους, όπως στα κρουαζιερόπλοια, σε νοσοκομεία ή σε εστιατόρια. Ο Norovirus είναι η αιτία του 10% περίπου των περιπτώσεων γαστρεντερίτιδας σε παιδιά.

• Βακτηριακές γαστρεντερίτιδες

Στον αναπτυγμένο κόσμο το Campylobacter jejuni είναι η κύρια αιτία  βακτηριακής γαστρεντερίτιδας, με το ήμισυ των περιπτώσεων αυτών να συνδέονται με έκθεση σε πουλερικά.

Σε παιδιά, τα βακτήρια είναι η αιτία σε περίπου 15% των περιπτώσεων, με τα πιο κοινά είδη να είναι η Escherichia coli , η Salmonella, η Shigella και το Campylobacter. 

Εάν τροφή μολυσμένη με βακτήρια παραμένει σε θερμοκρασία δωματίου για μία περίοδο αρκετών ωρών, τα βακτήρια πολλαπλασιάζονται και αυξάνεται ο κίνδυνος μόλυνσης σε αυτούς που θα καταναλώσουν τα τρόφιμα.

Κάποιες τροφές που, συνήθως, συνδέονται με την ασθένεια περιλαμβάνουν τα ωμά ή μισοψημένα κρέατα, τα πουλερικά, τα θαλασσινά, και τα αυγά, το παστεριωμένο γάλα και τα μαλακά τυριά και οι χυμοί φρούτων και τα λαχανικά.

Στον αναπτυσσόμενο κόσμο, κυρίως της υποσαχάριας Αφρικής και της Ασίας, η χολέρα είναι μια κοινή αιτία  γαστρεντερίτιδας. Αυτή η μόλυνση, συνήθως, μεταδίδεται από μολυσμένο νερό ή τροφή.

Το Clostridium difficile είναι τοξικογόνο και  είναι μια σημαντική αιτία της διάρροιας που εμφανίζεται πιο συχνά στους ηλικιωμένους.

Ο Staphylococcus aureus κάνει μολυσματική διάρροια σε εκείνους που έχουν πάρει αντιβιοτικά.

Η "διάρροια των ταξιδιωτών" είναι συνήθως ένα τύπος  βακτηριακής γαστρεντερίτιδας.

Η φαρμακευτική αγωγή για τη γαστρίτιδα φαίνεται να αυξάνει τον κίνδυνο μόλυνσης μετά την έκθεση σε έναν αριθμό οργανισμών, συμπεριλαμβανομένων των Clostridium difficile, Salmonella, και Campylobacter. Ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος σε αυτούς που λαμβάνουν αναστολείς αντλίας πρωτονίων από ό,τι Η2 ανταγωνιστές.

• Παράσιτα

Μια σειρά από πρωτόζωα μπορούν να προκαλέσουν γαστρεντερίτιδα, συνηθέστερα η Giardia lamblia. Η Entamoeba histolytica και το Cryptosporidium έχουν, επίσης, ενοχοποιηθεί.

Η γαστρεντερίτιδα από παρασιτώσεις σε 10% των περιπτώσεων παρατηρείται σε παιδιά. Η Giardia εμφανίζεται συχνότερα στον αναπτυσσόμενο κόσμο, σε άτομα που έχουν ταξιδέψει σε περιοχές με υψηλό επιπολασμό, σε παιδιά σε βρεφονηπιακούς σταθμούς και σε άνδρες ομοφυλόφιλους.

Η μετάδοση μπορεί να συμβεί μέσω της κατανάλωσης μολυσμένου νερού, ή όταν οι άνθρωποι μοιράζονται προσωπικά αντικείμενα.  Σε μέρη με υγρό και ξηρό κλίμα, η ποιότητα του νερού χειροτερεύει. Η σίτιση των βρεφών με μη σωστά αποστειρωμένα μπιμπερό είναι μια άλλη σημαντική αιτία σε παγκόσμια κλίμακα.

Οι ταχύτητες μετάδοσης σχετίζονται με την κακή υγιεινή, ιδιαίτερα μεταξύ των παιδιών και σε άτομα με προϋπάρχουσα κακή διατροφική κατάσταση. Μετά την ανάπτυξη ανοχής, οι ενήλικες μπορούν να φέρουν ορισμένους μικροργανισμούς χωρίς να παρουσιάζουν σημεία ή συμπτώματα, αλλά να είναι φορείς και μεταδίδουν τη νόσο.

• Μη λοιμώδης γαστρεντερίτιδα

Υπάρχει ένας αριθμός μη-μολυσματικών αιτιών  φλεγμονής του γαστρεντερικού σωλήνα, όπως φάρμακα (ΜΣΑΦ), ορισμένα τρόφιμα, (λακτόζη σε όσους έχουν δυσανεξία), και γλουτένη (σε αυτούς με κοιλιοκάκη).

Η νόσος του Crohn είναι, επίσης, μια αιτία μη μολυσματικής γαστρεντερίτιδας. Γαστρεντερίτιδα δευτεροπαθώς από τοξίνες μπορεί, επίσης, να προκύψει. Ορισμένα τρόφιμα σχετίζονται με ναυτία, εμετό και διάρροια (ψάρια) και αλλαντίαση  λόγω ακατάλληλων κονσερβών.

Παθοφυσιολογία

Η γαστρεντερίτιδα ορίζεται ως εμετός ή διάρροια που οφείλεται σε μόλυνση του εντέρου.  Οι αλλαγές στο λεπτό έντερο είναι τυπικά μη φλεγμονώδεις, ενώ στο παχύ έντερο είναι φλεγμονώδεις. Ο αριθμός των παθογόνων που απαιτούνται για να προκαλέσουν μια μόλυνση ποικίλλουν από 1 (Cryptosporidium) σε 108 (Vibrio cholerae).

Διάγνωση

Η γαστρεντερίτιδα, συνήθως, διαγιγνώσκεται κλινικά, με βάση τις ενδείξεις και τα συμπτώματα ενός ατόμου. Ο προσδιορισμός και η ακριβής αιτία δεν είναι συνήθως απαραίτητα, δεδομένου ότι δεν μεταβάλλουν τη θεραπεία.

Εντούτοις,  καλλιέργειες κοπράνων πρέπει να εκτελούνται σε εκείνους με αίμα στα κόπρανα, όσους μπορεί να έχουν εκτεθεί σε τροφική δηλητηρίαση, και σε εκείνους που έχουν πρόσφατα ταξιδέψει στον αναπτυσσόμενο κόσμο. Ο διαγνωστικός έλεγχος μπορεί επίσης να γίνει για τον καθορισμό της θεραπείας.

Η υπογλυκαιμία εμφανίζεται σε περίπου 10% των βρεφών και των μικρών παιδιών, και γι' αυτό η μέτρηση των επιπέδων γλυκόζης σε αυτόν τον πληθυσμό συνιστάται. Οι ηλεκτρολύτες και η νεφρική λειτουργία θα πρέπει, επίσης, να ελέγχονται όταν υπάρχει υποψία για σοβαρή αφυδάτωση.

Αφυδάτωση

Ο προσδιορισμός του κατά πόσον ή όχι το άτομο με γαστρεντερίτιδα  έχει την αφυδάτωση είναι ένα σημαντικό μέρος της αξιολόγησης για θεραπεία.

Η  αφυδάτωση, συνήθως, μπορεί να είναι ήπια (3-5%), μέτρια (6-9%), και σοβαρή (≥ 10%) περιπτώσεων.

Στα παιδιά, οι πιο ακριβείς ενδείξεις μέτριας ή σοβαρής αφυδάτωσης είναι μια παρατεταμένη πλήρωση των τριχοειδών, κακή σπαργή του δέρματος, και μη φυσιολογική αναπνοή.  Άλλα χρήσιμα σημεία περιλαμβάνουν τα εμβυθισμένα μάτια, τη μειωμένη δραστηριότητα, την  έλλειψη δακρύων, και την ξηροστομία.  Μια κανονική διούρηση και η από του στόματος πρόσληψη υγρών είναι καθησυχαστικά. Οι εργαστηριακές δοκιμές έχουν μικρό κλινικό όφελος για τον προσδιορισμό του βαθμού της αφυδάτωσης.

Διαφορική διάγνωση

Άλλες πιθανές αιτίες των σημείων και συμπτωμάτων που εμφανίζονται σε γαστρεντερίτιδα πρέπει να αποκλειστούν, όπως η σκωληκοειδίτιδα, η φλεγμονώδης νόσος του εντέρου, οι λοιμώξεις του ουροποιητικού συστήματος, και ο σακχαρώδης διαβήτης. Η ανεπάρκεια του παγκρέατος, το σύνδρομο βραχέως εντέρου, η νόσος του Whipple, και η κατάχρηση καθαρτικών  πρέπει, επίσης, να εξεταστούν. Η σκωληκοειδίτιδα μπορεί να παρουσιαστεί με εμετό, κοιλιακό άλγος, και μικρή διάρροια σε ποσοστό έως 33% των περιπτώσεων, σε αντίθεση με τη μεγάλη ποσότητα της διάρροιας η οποία είναι τυπική της γαστρεντερίτιδας. Οι λοιμώξεις των πνευμόνων ή του ουροποιητικού συστήματος στα παιδιά μπορεί επίσης να προκαλέσουν εμετό ή διάρροια. Η διαβητική κετοξέωση παρουσιάζεται με  κοιλιακό άλγος, ναυτία και έμετο, αλλά χωρίς διάρροια.

Πρόληψη

• Η παροχή εύκολα προσβάσιμου αμόλυντου νερού και οι ορθές πρακτικές υγιεινής είναι σημαντικές για τη μείωση των ποσοστών της λοίμωξης της γαστρεντερίτιδας.
• Προσωπικά μέτρα υγιεινής (όπως το πλύσιμο των χεριών) μειώνουν τη συχνότητα και τα ποσοστά επιπολασμού της γαστρεντερίτιδας.
• Ο θηλασμός είναι σημαντικός, ιδιαίτερα σε περιοχές με κακές συνθήκες υγιεινής. Το μητρικό γάλα μειώνει τη συχνότητα των λοιμώξεων.
• Η αποφυγή μολυσμένων τροφίμων ή ποτών βοηθούν.

Από το 2009, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας συνέστησε  το εμβόλιο ροταϊού. Υπάρχουν και άλλα εμβόλια  κατά της γαστρεντερίτιδας που είναι σε ανάπτυξη. Για παράδειγμα, τα εμβόλια κατά της Shigella και της εντεροτοξικής Escherichia coli (ETEC), που είναι οι δύο κορυφαίες αιτίες βακτηριακής γαστρεντερίτιδας παγκοσμίως. Στην Αφρική και Ασία αυτά τα εμβόλια μειώνουν την  σοβαρή νόσο μεταξύ των βρεφών. Το εμβόλιο μπορεί, επίσης, να αποτρέψει την ασθένεια σε μη εμβολιασμένα παιδιά μειώνοντας τον αριθμό των κυκλοφορούντων λοιμώξεων.

Θεραπεία γαστρεντερίτιδας

• Γαστρεντερίτιδα είναι συνήθως μια οξεία και αυτοπεριοριζόμενη νόσος που δεν απαιτεί φαρμακευτική αγωγή.
• Η προτιμώμενη θεραπευτική αγωγή σε άτομα με ήπια έως μέτρια αφυδάτωση είναι η στοματική θεραπεία επανυδάτωσης.
• Η μετοκλοπραμίδη ή/και η ondansetron, ωστόσο, μπορεί να είναι χρήσιμη σε μερικά παιδιά, και η butylscopolamine είναι χρήσιμη στη θεραπεία του κοιλιακού άλγους. 
• Επανενυδάτωση. Η κύρια θεραπεία της γαστρεντερίτιδας στα παιδιά και τους ενήλικες είναι η ενυδάτωση. Αυτό επιτυγχάνεται κατά προτίμηση με θεραπεία επανυδάτωσης από το στόμα, αν και ενδοφλέβια χορήγηση μπορεί να απαιτείται εάν υπάρχει μειωμένο επίπεδο συνείδησης ή αν είναι σοβαρή η αφυδάτωση. Η  του στόματος θεραπεία αντικατάστασης προϊόντων γίνεται με σύνθετους υδατάνθρακες (δηλ. εκείνους που γίνονται από σιτάρι ή ρύζι), και μπορεί να είναι ανώτεροι από εκείνους που βασίζονται σε απλά σάκχαρα. 
• Τα ποτά με υψηλή περιεκτικότητα σε απλά σάκχαρα, όπως τα αναψυκτικά και οι χυμοί φρούτων, δεν συνιστώνται σε παιδιά ηλικίας κάτω των 5 ετών, δεδομένου ότι μπορεί να αυξήσουν την διάρροια. Σκέτο νερό μπορεί να χρησιμοποιηθεί εάν και πιο συγκεκριμένα και αποτελεσματικά παρασκευάσματα ενυδάτωσης είναι διαθέσιμα (almora). Rινογαστρικός σωλήνας μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε μικρά παιδιά.
• Δίαιτα γαστρεντερίτιδας. Συνιστάται τα  θηλάζοντα βρέφη να εξακολουθούν να σιτίζονται με θηλασμό και να χορηγείται και almora. H δίαιτα χωρίς λακτόζη, συνήθως, δεν είναι απαραίτητη. Τα παιδιά πρέπει να συνεχίσουν τη συνήθη διατροφή τους κατά τη διάρκεια επεισοδίων διάρροιας, με την εξαίρεση ότι τα τρόφιμα με υψηλή περιεκτικότητα σε απλά σάκχαρα θα πρέπει να αποφεύγονται.  Ορισμένα προβιοτικά έχει αποδειχθεί ότι είναι ευεργετικά για τη μείωση τόσο της διάρκειας της ασθένειας όσο και της συχνότητας των κενώσεων. Μπορούν, επίσης, να είναι χρήσιμα στην πρόληψη και θεραπεία της διάρροιας της σχετιζόμενης με τα αντιβιοτικά. Η χρήση γαλακτοκομικών προϊόντων (όπως το γιαούρτι) είναι ευεργετική. Τα συμπληρώματα του ψευδαργύρου φαίνεται να είναι αποτελεσματικά τόσο στην θεραπευτική αγωγή όσο και την πρόληψη της διάρροιας μεταξύ των παιδιών στον αναπτυσσόμενο κόσμο.
• Αντιεμετικά φάρμακα. Μπορεί να είναι χρήσιμα για τη θεραπεία του εμετού στα παιδιά. Η ονδανσετρόνη έχει κάποια χρησιμότητα, με μία μόνο δόση που συνδέεται με μικρότερη ανάγκη για ενδοφλέβια χορήγηση υγρών, λιγότερες νοσηλείες, και μειωμένο εμετό.  Η μετοκλοπραμίδη θα μπορούσε, επίσης, να είναι χρήσιμη. 
• Αντιβιοτικά. Αντιβιοτικά δεν χρησιμοποιούνται, συνήθως, για γαστρεντερίτιδα, αν και μερικές φορές συνιστώνται, εάν τα συμπτώματα είναι ιδιαίτερα σοβαρά, ή εάν ένα βακτήριο απομονώνεται ή υπάρχει υποψία. Τα αντιβιοτικά που μπορούν να  χρησιμοποιηθούν, είναι μια μακρολίδη (όπως η αζιθρομυκίνη) που προτιμάται έναντι της φθοροκινολόνης λόγω υψηλότερων ποσοστών αντοχής στην τελευταία. Η ψευδομεμβρανώδης κολίτιδα, συνήθως προκαλείται από  χρήση αντιβιοτικών και θεραπεύεται είτε με μετρονιδαζόλη ή βανκομυκίνη. Τα βακτηρίδια και πρωτόζωα που επιδέχονται θεραπείας περιλαμβάνουν την Shigella, την Salmonella typhi,  και την Giardia. Σε εκείνους με Giardia  ή Entamoeba histolytica, η θεραπεία με tinidazole ή μετρονιδαζόλη, συνιστάται. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (WHO) συνιστά τη χρήση των αντιβιοτικών σε μικρά παιδιά που έχουν τόσο αιματηρή διάρροια όσο και πυρετό. 

• Αντιδιαρροϊκά. Η λοπεραμίδη, ένα οπιοειδές ανάλογο, χρησιμοποιείται συνήθως για τη συμπτωματική θεραπεία της διάρροιας. Η λοπεραμίδη δεν συνιστάται σε παιδιά, γιατί μπορεί να διασχίσει τον ανώριμο φραγμό αίματοεγκεφαλικό φραγμό και να προκαλέσει τοξικότητα. Το σαλικυλικό βισμούθιο, ένα αδιάλυτο σύμπλοκο τρισθενούς βισμουθίου και σαλικυλικού, μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε ήπιες έως μέτριες περιπτώσεις, Η τοξικότητα με σαλικυλικό είναι θεωρητικά δυνατή. Πολλοί θεωρούν ότι τα αντιδιαρροϊκά εμποδίζουν την αποβολή τοξινών. 

Γαστρεντερίτιδα σε ζώα. 

Πολλοί από τους ίδιους παράγοντες που προκαλούν γαστρεντερίτιδα στους ανθρώπους προκαλούν γαστρεντερίτιδα σε γάτες και σκύλους. Οι πιο συχνοί οργανισμοί είναι το Campylobacter, το Clostridium difficile, το Clostridium perfringens, και η Salmonella. Ένας μεγάλος αριθμός  τοξικών φυτών μπορεί επίσης να προκαλέσει συμπτώματα γαστρεντερίτιδας σε ζώα. Μεταδοτική γαστρεντερίτιδα εμφανίζεται σε χοίρους με διάρροια και αφυδάτωση, από άγρια πτηνά. Δεν υπάρχει συγκεκριμένη θεραπευτική αγωγή και δεν είναι μεταδοτική στον άνθρωπο.
Βιβλιογραφία

Πλήρης Κλινική Συμβουλή σε 5 λεπτά, Mark R. Dambro

wikipedia.org

Ψευδοθυλακίτιδα του γενείου

Η  ψευδοθυλακίτιδα του γενείου (Pseudofolliculitis barbae), ICD-10 L73.1, ή χρόνια σύκωση του γενείου ή είσφρυση τριχών ή πρήξιμο από ξυράφι ή τραυματική θυλακίτιδα είναι φλεγμονώδης αντίδραση ξένου σώματος, περιβάλλουσα μια τρίχα, που μεγαλώνει προς τα έσω, συνήθως στην περιοχή του γενείου, ειδικά στην υπογνάθειο περιοχή, αλλά μπορεί να συμβεί στο κρανίο, τη μασχάλη ή την ηβική χώρα σε ξύρισμα ή αποτρίχωση.

Χαρακτηρίζεται από μια κόκκινη βλατίδα ή φλύκταινα στο σημείο εισόδου και είναι ένα μηχανικό πρόβλημα.

Αιτιολογία

Η ψευδοθυλακίτιδα γενείου είναι πιο κοινή επί του αρσενικού προσώπου, αλλά μπορεί επίσης να συμβεί σε άλλα μέρη του σώματος, που ξυρίζονται ή γίνεται αποτρίχωση, ειδικά περιοχές όπου τα μαλλιά είναι σγουρά και το δέρμα είναι ευαίσθητο, όπως στην αποτρίχωση γεννητικών οργάνων.

Μετά το ξύρισμα οι τρίχες αρχίζουν  να ξαναφυτρώνουν. Οι σγουρές τρίχες τείνουν να γυρίζουν  στο δέρμα αντί να βγαίνουν κατευθείαν από το θύλακα, και αυτό οδηγεί σε μια αντίδραση φλεγμονής. Το δέρμα έχει φαγούρα και είναι κόκκινο, και σε ορισμένες περιπτώσεις, μπορεί έχει σπυράκια. Αυτές οι φλεγμονώδεις βλατίδες ή φλύκταινες υποδηλώνουν μόλυνση περιοχής.

Εάν αφεθεί χωρίς θεραπεία με την πάροδο του χρόνου, αυτό μπορεί να προκαλέσει ουλές και χηλοειδή στην περιοχή.

Η μαύρη φυλή και αυτοί που έχουν σγουρά μαλλιά, αλλά και αυτοί που ξυρίζονται με ξυριστικές μηχανές πολλαπλών κεφαλών έχουν μεγαλύτερο κίνδυνο.

Πολυμορφισμός της κερατίνης

Ένας πολυμορφισμός σε ένα γονίδιο κερατίνης (K6hf) έχει συνδεθεί με την είσφρυση τριχών, γεγονός που υποδηλώνει ότι μπορεί να είναι ένας γενετικός παράγοντας κινδύνου. Οι φορείς του A12T πολυμορφισμού έχουν έξι φορές περισσότερες πιθανότητες να αναπτύξουν τη νόσο συγκριτικά με τα άτομα που είναι ομόζυγα με την  wild-type  αλληλουχία K6hf.

Παθολογοανατομικά ευρύματα

Είναι θυλακιώδεις βλατίδες και φλύκταινες με απόστημα μέσα στο ψευδοθυλάκιο της εισβάλλουσας τρίχας

Πρόληψη και θεραπεία

Πρόληψη

-Η πιο αποτελεσματική πρόληψη είναι να αφήνονται  τα γένια μεγαλώνουν. Για τους άνδρες οι οποίοι υποχρεούνται ή προτιμούν το ξύρισμα, μελέτες δείχνουν ότι το βέλτιστο μήκος είναι περίπου 0,5 mm - 1 mm για να ξυριστούν οι τρίχες.

-Το ξύρισμα καλύτερα να διακοπεί για τρεις έως τέσσερις εβδομάδες έως ότου όλες οι βλάβες έχουν υποχωρήσει.

-Η μόνιμος απομάκρυνση των τριχών είναι η καλύτερη λύση. Η ηλεκτρόλυση μπορεί να είναι αναποτελεσματική, επειδή σε ορισμένες περιπτώσεις η βελόνα δεν μπορεί να φτάσει τη ρίζα της τρίχας. 

-Η Laser υποβοηθούμενη αποτρίχωση είναι, επίσης, αποτελεσματική. Υπάρχει κίνδυνος αποχρωματισμού του δέρματος και πολύ μικρό κίνδυνος για  ουλές.

-Μερικοί άνδρες χρησιμοποιούν ηλεκτρικές ξυριστικές μηχανές με τριπλή κεφαλή για τον έλεγχο της νόσου.

- Εκείνοι που χρησιμοποιούν  ξυράφι, πρέπει να χρησιμοποιούν μονή λεπίδα  και καινούριο ξυράφι για κάθε ξύρισμα. Το ξύρισμα προς την κατεύθυνση της ανάπτυξης των τριχών κάθε δεύτερη μέρα, μπορεί να βελτιώσει την κατάσταση. Οι τρίχες πρέπει να μαλακώνονταια με υγρή πετσέτα για πέντε λεπτά και ζεστό νερό. 

-Ορισμένοι αφροί ξυρίσματος, κρέμες ή τζελ  και ορισμένες κρέμες αποτρίχωσης είναι ειδικές για ευαίσθητα δέρματα και για τις περιπτώσεις αυτές.

-Μπορεί να χρησιμοποιηθεί ένα πλαστικό άγκιστρο για να απομακρυνθούν οι τρίχες που έχουν μεγαλώσει προς τα έσω, πριν το ξύρισμα.

-Το δέρμα δεν πρέπει να τεντώνεται στο ξύρισμα.

-Μετά το ξύρισμα πρέπει να γίνεται επάλειψη με υπεροξείδιο του βενζολίου και να εφαρμόζεται κρέμα υδροκορτιζόνης 1% πριν τον ύπνο.

-Σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να βοηθήσει η κρέμα τρετινοϊνης 0,05%.

Θεραπεία 

-Η ευκολότερη θεραπεία είναι να αφεθούν  τα γένια να μεγαλώνουν.

-Οι ενσφηνωμένες τρίχες μπορούν να βγουν με αποστειρωμένη βελόνα.

-Το ξύρισμα πρέπει να σταματήσει μέχρι να λυθούν οι κόκκινες βλατίδες (3-4 εβδομάδες).

-Μασάζ γίνεται στην περιοχή με τραχύ σφουγγάρι ή βούρτσα.

-Φάρμακα, επίσης, συνταγογραφούνται για  να επιταχυνθεί η επούλωση του δέρματος. Κλινικές μελέτες έχουν δείξει ότι το γλυκολικό οξύ  είναι μια αποτελεσματική και καλά ανεκτή θεραπεία η οποία οδηγεί σε σημαντικά λιγότερες βλάβες στο πρόσωπο και το λαιμό. Ο μηχανισμός δράσης του γλυκολικού οξέως είναι άγνωστος, αλλά πιθανώς, βοηθάει στο να γίνουν ίσιες οι τρίχες από το γλυκολικό οξύ, το οποίο οδηγεί σε μειωμένη επανείσοδο της τρίχας στην  επιδερμίδα. 

Το σαλικυλικό οξύ είναι, επίσης, αποτελεσματικό.

Αντιβιοτικά τζελ  ή από του στόματος αντιβιοτικά (κλινδαμυκίνη, ερυθρομυκίνη και τετρακυκλίνη) χρησιμοποιούνται επίσης. 

Η Retin-A είναι μια ισχυρή θεραπεία που βοηθά ακόμα και στην πρόληψη των ουλών μετά από μερικούς μήνες. Γίνεται νυχτερινή εφαρμογή Retin-A Cream 0,05 -0,1%.

Διαφοροδιάγνωση πρέπει να γίνει από την θυλακίτιδα barbae. 

Η διαφορά μεταξύ των δύο είναι η θυλακίτιδα προκαλείται από ιογενείς ή βακτηριακές λοιμώξεις, ενώ η ψευδοθυλακίτιδα προκαλείται από ερεθισμούς από το ξύρισμα και την αναστολή ανάπτυξης τριχοφυΐας.

Η αυχενική ψευδοθυλακίτιδα, εμφανίζεται στο πίσω μέρος του λαιμού, συχνά κατά μήκος της οπίσθιας γραμμή των μαλλιών, μετά το κούρεμα όταν αρχίζουν να μεγαλώνουν ξανά οι τρίχες.

Αν αφεθεί χωρίς θεραπεία,  μπορεί να εξελιχθεί σε χηλοειδή.

Βιβλιογραφία

Πλήρης Κλινική Συμβουλή σε 5 λεπτά, Mark R. Dambro, Εκδ. Πασχαλίδης

Aορτοστεφανιαία παράκαμψη

Aορτοστεφανιαία παράκαμψη ή bypass είναι μια επέμβαση, η οποία βοηθάει στη βελτίωση της ροής του αίματος στις στεφανιαίες αρτηρίες της καρδιάς στα άτομα με σοβαρή στεφανιαία νόσο.

Η αορτοστεφανιαία παράκαμψη είναι η χειρουργική αντιμετώπιση της στεφανιαίας νόσου και διενεργείται από εξειδικευμένους χειρουργούς, τους καρδιοχειρουργούς.

Κατά την αορτοστεφανιαία παράκαμψη λαμβάνονται, αναλόγως του αριθμού των πασχόντων στεφανιαίων αρτηριών και των στενώσεων αυτών, υγιείς αρτηρίες (π.χ. αριστερή και δεξιά έσω μαστική αρτηρία, κερκιδικές αρτηρίες κ.λ.π) ή και φλέβες από ένα άλλο μέρος του σώματος και συνδέονται (αναστομώνονται) με τις γηγενείς αρτηρίες της καρδιάς μετά το σημείο της στένωσης. Με αυτό τον τρόπο τα αρτηριακά ή φλεβικά μοσχεύματα «παρακάμπτουν» τις στενώσεις των γηγενών στεφανιαίων αρτηριών, βελτιώνουν την ροή του αίματος και παρέχουν πλούσιο σε οξυγόνο αίμα στον καρδιακό μυ.

Η κλασσική αορτοστεφανιαία παράκαμψη διενεργείται μετά από τομή και διάνοιξη του στέρνου. Αρχικά χορηγούνται φάρμακα για να σταματήσει η λειτουργία της καρδιάς. Για την διατήρηση της ροής οξυγονωμένου αίματος στους ιστούς του σώματος χρησιμοποιείται ένα μηχάνημα εξωσωματικής κυκλοφορίας. Αυτό επιτρέπει στον καρδιοχειρουργό να χειρουργήσει μια ακίνητη καρδιά. Μετά το πέρας της επέμβασης, η καρδιά αρχίζει να ξαναλειτουργεί μετά από την χορήγηση ηλεκτρικών σοκ.

Η χωρίς εξωσωματική κυκλοφορία αορτοστεφανιαία παράκαμψη γίνεται και αυτή με διάνοιξη του στέρνου. Η διαφορά με την κλασσική αορτοστεφανιαία παράκαμψη είναι ότι η καρδιά δεν σταματάει και γι αυτό δεν χρησιμοποιείται μηχάνημα εξωσωματικής κυκλοφορίας. Δηλαδή, η επέμβαση γίνεται με πάλλουσα καρδιά. Αυτού του είδους η αορτοστεφανιαία παράκαμψη μπορεί να έχει λιγότερες επιπλοκές, λόγω της αποφυγής του μηχανήματος της εξωσωματικής κυκλοφορίας και μπορεί να οδηγήσει σε συντόμευση του χρόνου ανάρρωσης.

Η αορτοστεφανιαία παράκαμψη διαμέσου μικρών θωρακικών τομών διενεργείται πάλι με πάλλουσα καρδιά. Σε αυτή, όμως την περίπτωση δεν γίνεται μεγάλη στερνοτομή και διάνοιξη του θώρακα, αλλά μικρές τομές στην αριστερή πλευρά του στέρνου, ανάμεσα στις πλευρές. Αυτού του είδους η επέμβαση ενδείκνυται κυρίως για την αντιμετώπιση στενώσεων στην κεντρική αρτηρία της καρδιάς στον πρόσθιο κατιόντα, ενώ δεν είναι εφικτή, όταν πάσχουν και οι τρεις αρτηρίες της καρδιάς. Η αορτοστεφανιαία παράκαμψη διαμέσου μικρών θωρακικών τομών είναι μια σχετικά νέα καρδιοχειρουργική τεχνική και χρησιμοποιείται λιγότερα συχνά σε σχέση με τις άλλες δύο.

Η αορτοστεφανιαία παράκαμψη γίνεται με γενική αναισθησία και με τις σύγχρονες τεχνικές έχει σε μεγάλο βαθμό άριστα αποτελέσματα με συνέπεια να μειώνονται σημαντικά τα συμπτώματα, ο κίνδυνος μελλοντικών δυσμενών καρδιακών συμβάντων και η πιθανότητα θανάτου.

Οι επιπλοκές είναι σπάνιες και περιλαμβάνουν την μόλυνση στο σημείο τομής του θώρακα, την αιμορραγία, τις ανεπιθύμητες αντιδράσεις από την αναισθησία, το αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο, την εκδήλωση νέου εμφράγματος και τον θάνατο.

Παρακολούθηση του ασθενούς εντός και εκτός νοσοκομείου 

Μετά την εγχείρηση ο άρρωστος παραμένει περίπου επί 2 ημέρες στη μονάδα εντατικής παρακολούθησης και στη συνέχεια σε θάλαμο για άλλες 6-8 ημέρες.

Προ της εξόδου από το νοσοκομείο πρέπει να υπάρχει μια ακτινογραφία θώρακος, ηλεκτροκαρδιογράφημα, εξέταση αίματος για ηλεκτρολύτες, αιματοκρίτη, ουρία κ.α. ανάλογα με την περίπτωση. Επίσης, εάν ενδείκνυται, υπερηχογράφημα καρδίας.

Μετά την έξοδο από το νοσοκομείο, ο καρδιοχειρουργός και καρδιολόγος πρέπει να παρακολουθούν τον άρρωστο.

Αρχικά 5-7 ημέρες μετά την έξοδο από το νοσοκομείο και ένα μήνα αργότερα με ακτινογραφία θώρακος, ηλεκτροκαρδιογράφημα, γενική αίματος, ηλεκτρολύτες και ότι άλλο ενδείκνυται.

Σε 6-12 μήνες πρέπει να υποβληθεί σε δοκιμασία κοπώσεως.

Υπερλιπιδαιμία και υπέρταση πρέπει να καταπολεμούνται συστηματικά. Το κάπνισμα, μετά από στεφανιαία παράκαμψη, είναι ένα είδος αυτοκτονίας, όπως τεκμηριούται από διεθνείς στατιστικές. Κάπνισμα μετά από by-pass είναι σαν να μην είχε γίνει by-pass.

Η φυσική άσκηση είναι ενδεδειγμένη υπό τη στενή ιατρική παρακολούθηση.

Ορισμένοι άρρωστοι εμφανίζουν ψυχικά και νευροφυτικά προβλήματα ύστερα από την εγχείρηση. Γι’ αυτό το λόγο είναι απαραίτητη η ψυχική τόνωση του ασθενούς από τον καρδιολόγο και καρδιοχειρουργό.

Μετά την έξοδο από το νοσοκομείο περίπου το 60-87% των αρρώστων επιστρέφουν στην εργασία τους. Ασθενείς που επιστρέφουν σε υπεύθυνα για το κοινό επαγγέλματα (πιλότοι, οδηγοί φορτηγών, λεωφορείων κ.λ.π.) πρέπει να υποβληθούν σε επιτυχή δοκιμασία κοπώσεως και να μην έχουν κλινικά ενοχλήματα.

Βιβλιογραφία

mayoclinic.com

Η ζωή της τρίχας

Η διάρκεια ζωής της τρίχας είναι περίπου 4-5 χρόνια.
Κάθε άνθρωπος χάνει καθημερινά γύρω στις 100-150 τρίχες, γεγονός απόλυτα φυσιολογικό.
Αυτό που πρέπει να προκαλεί ανησυχία είναι ο ρυθμός της αντικατάστασης.
Μια τρίχα πέφτει στο λούσιμο και όχι από το λούσιμο.
Αν για παράδειγμα, ένας άνδρας χάνει 100 τρίχες την ημέρα και λούζεται καθημερινά, η απώλεια αυτή θα γίνεται κατά τη διάρκεια του λουσίματος και θα χάνει 700 τρίχες την εβδομάδα.
Αν το λούσιμο γίνεται μια φορά την εβδομάδα, τότε θα χάνει και τις 700 τρίχες.
by PREDICT

Μαλακό έλκος

Haemophilus ducreyi

Το μαλακό έλκος, ICD-10 A57 είναι μια βακτηριακή σεξουαλικά μεταδιδόμενη λοίμωξη που χαρακτηρίζεται από επώδυνα έλκη στο γεννητικά όργανα. Το μαλακό έλκος μπορεί να μεταδοθεί από ένα άτομο σε άλλο αποκλειστικά μέσω της σεξουαλικής επαφής.
Το μαλακό έλκος είναι μια βακτηριακή λοίμωξη που προκαλείται από τον Gram-αρνητικό streptobacillus Haemophilus ducreyi. Πρόκειται για μια ασθένεια που απαντάται κυρίως στις αναπτυσσόμενες χώρες, πιο διαδεδομένη στις χαμηλές κοινωνικοοικονομικές ομάδες και στις ιερόδουλες.
Τα επίπεδα μόλυνσης είναι πολύ χαμηλά στον δυτικό κόσμο, συνήθως ένα κρούσμα ανά εκατομμύριο πληθυσμού.
Τα περισσότερα άτομα που έχουν διαγνωστεί με μαλακό έλκος έχουν επισκεφθεί χώρες ή περιοχές όπου η νόσος συμβαίνει συχνά, και κρούσματα έχουν παρατηρηθεί σε σχέση με τη χρήση κρακ και την πορνεία.
Το μαλακό έλκος είναι ένας παράγοντας κινδύνου για τον ιό HIV, αλλά και για σύφιλη, λόγω της οικολογικής ένωσής τους ή του κοινόχρηστου κινδύνου έκθεσης, και βιολογικά διευκολύνεται η διαβίβαση της μίας λοίμωξης από την άλλη.
Παθογένεια 
Ο Η. ducreyi εισέρχεται από το δέρμα μέσω εκδορών που πραγματοποιήθηκαν κατά τη σεξουαλική επαφή. Μια τοπική αντίδραση των ιστών οδηγεί στην ανάπτυξη μιας ερυθηματώδους βλάβης, η οποία εξελίσσεται σε φλύκταινα σε 4-7 ημέρες, η οποία υφίσταται  κεντρική νέκρωση.
Τα συμπτώματα και σημεία
Το έλκος χαρακτηριστικά:

• Κυμαίνεται σε μέγεθος από 3 έως 50 mm 
• Είναι επώδυνο
• Έχει ευκρινή όρια
• Έχει ακανόνιστα όρια
• Έχει μια βάση που καλύπτεται με ένα γκρι ή κίτρινο-γκρι υλικό
• Έχει μια βάση που αιμορραγεί εύκολα αν τραυματιστεί ή  ξύνεται
• Στους άνδρες εντοπίζεται στο σώμα ή τη βάλανο και στις γυναίκες στα μεγάλα χείλη του αιδοίου, αλλά και στα μικρά, στο περίνεο, στους μηρούς και στον τράχηλο.
• Επώδυνη βουβωνική λεμφαδενοπάθεια εμφανίζεται σε 30 έως 60% των ασθενών και δημιουργία αποστημάτων και συριγγίων.
• Δυσουρία (πόνος κατά την ούρηση) και η δυσπαρεύνια (πόνος κατά την επαφή) στις γυναίκες.

Περίπου το ήμισυ των μολυσμένων ανδρών έχουν μόνο ένα έλκος. Οι γυναίκες συχνά έχουν τέσσερα ή περισσότερα έλκη, με λιγότερα συμπτώματα.
Το αρχικό έλκος μπορεί να εκληφθεί ως ένα "σκληρό" συφιλιδικό έλκος, αρχικά.
Διάγνωση 
Γίνεται έλεγχος για AIDS  και σύφιλη και ταυτοποίηση του Haemophilus ducreyi με PCR.
Διαφοροδιάγνωση

• Σύφιλη
• Ιός του έρπητα (HSV1 & 2)
• Αφροδίσιο λεμφοκοκκίωμα
• Βουβωνικό κοκκίωμα

Απόστημα βουβωνικών λεμφαδένων σε μαλακό έλκος

Ο συνδυασμός μαλακού επώδυνου έλκους με αδενοπάθεια είναι ενδεικτικός του μαλακού έλκους. Η παρουσία πυώδης αδενοπάθειας είναι σχεδόν παθογνωμονική.
Διαφορές και  ομοιότητες μεταξύ  συφιλιδικού έλκους και μαλακού έλκους.
Ομοιότητες

• Και οι δύο είναι φλύκταινες στο σημείο  εμβολισμού
• Αμφότερες οι αλλοιώσεις είναι συνήθως 1-2 cm σε διάμετρο
• Και οι δύο βλάβες προκαλούνται από σεξουαλικώς μεταδιδόμενους οργανισμούς
• Αμφότερες οι βλάβες εμφανίζονται συνήθως στα γεννητικά όργανα των μολυσμένων ατόμων
• Και τα δύο τραύματα μπορούν να είναι παρόντα σε πολλαπλές θέσεις και να υπάρχουν πολλαπλές βλάβες

Διαφορές

• Το συφιλιδικό έλκος είναι μια βλάβη χαρακτηριστική της λοίμωξης με το βακτήριο που προκαλεί τη σύφιλη, το Treponema pallidum
• Το μαλακό έλκος είναι μια τυπική αλλοίωση της λοίμωξης με το βακτήριο Haemophilus ducreyi
• Τα συφιλιδικά έλκη είναι συνήθως ανώδυνα, ενώ τα μαλακά έλκη είναι συνήθως επώδυνα
• Τα συφιλιδικά έλκη, συνήθως, δεν είναι υγρά, ενώ τα μαλακά έχουν συνήθως ένα γκρι ή κίτρινο πυώδες έκκριμα
• Τα συφιλιδικά έλκη έχουν έναν σκληρό άκρο, ενώ τα μαλακά έλκη έχουν μαλακό άκρο
• Τα συφιλιδικά έλκη επουλώνονται αυτόματα μέσα σε τρεις έως έξι εβδομάδες, ακόμη και εν απουσία αγωγής
• Τα συφιλιδικά έλκη μπορεί να συμβούν στον φάρυγγα, καθώς και στα γεννητικά όργανα

Θεραπεία 

• Η σύσταση του CDC για τα μαλακά έλκη είναι μια εφάπαξ από του στόματος δόση (1 γραμμάριο) αζιθρομυκίνης ή μία εφάπαξ δόση IM (ενδομυϊκή) δόση  κεφτριαξόνης, ή από του στόματος ερυθρομυκίνη για επτά ημέρες.
• Τα αποστήματα παροχετεύονται.

Ο Η. ducreyi είναι ανθεκτικός σε σουλφοναμίδες, τετρακυκλίνες, πενικιλλίνες, χλωραμφενικόλη, κιπροφλοξακίνη, οφλοξακίνη, τριμεθοπρίμη και αμινογλυκοσίδες, αλλά μερικές φορές και στην ερυθρομυκίνη.
Επιπλοκές

• Εκτεταμένη λεμφαδενοπάθεια  μπορεί να αναπτυχθεί.
• Μεγάλα βουβωνικά αποστήματα μπορεί να αναπτυχθούν και συρίγγια.
• Επιμόλυνση από Fusarium και Bacteroides. Αυτά απαιτούν αργότερα καθαρισμό γιατί μπορεί να δημιουργήσουν παραμορφωτικές ουλές.
• Φίμωση μπορεί να αναπτυχθεί σε μεγάλη βλάβη από βαλανοποσθίτιδα με ουλές της ακροποσθίας, η οποία μπορεί να απαιτήσει στη συνέχεια περιτομή.

Πρόληψη 

• Η χρήση του προφυλακτικού, η προφύλαξη με αζιθρομυκίνη, η περιποίηση των γεννητικών ελκών, και η θεραπεία των ασθενών βοηθούν στην πρόληψη της μετάδοσης της νόσου.
• Η σεξουαλική επαφή πρέπει να αποφεύγεται μέχρι την επούλωση των πληγών.
• Αντιμετώπιση όλων των σεξουαλικών συντρόφων χορηγώντας την ίδια αγωγή.

Πρόγνωση 
Η πρόγνωση είναι εξαιρετική, με την κατάλληλη θεραπεία.
Βιβλιογραφία
Πλήρης κλινική Συμβουλή σε 5 λεπτά, Mark R. Dambro

Εμμηνόπαυση και το σεξ

H  εμμηνόπαυση, σηματοδοτεί την αρχή μιας νέας εποχής στη ζωή κάθε γυναίκας, η οποία συνοδεύεται από πλήθος συναισθηματικών, αλλά και σωματικών αλλαγών. Βιώνεται διαφορετικά από κάθε γυναίκα, παρουσιάζεται σε ηλικίες  45-55 ετών και μπορεί να διαρκέσει από μερικούς μήνες έως και μερικά χρόνια.

Η πτώση της ερωτικής διάθεσης οφείλεται καταρχήν σε ορμονικές αλλαγές. Συχνά νιώθει ότι το σεξ είναι καταναγκασμός, προσπαθεί να αποφύγει την ερωτική πράξη και σταματά να νιώθει ερωτική. 

Σε αυτό συμβάλλει και η ξηρότητα του κόλπου, χαρακτηριστικό σύμπτωμα του χρόνου, που αφενός της δημιουργεί πόνο κατά τη σεξουαλική επαφή, αφετέρου την βυθίζει σε μια συμβολική απώλεια – του ερωτισμού και της νεότητάς της.

Στα πρώτα χρόνια της εμμηνόπαυσης οι αλλαγές αυτές παρουσιάζονται στις περισσότερες γυναίκες, ιδιαίτερα σε εκείνες οι οποίες δεν είναι ψυχολογικά προετοιμασμένες για τις αλλαγές που επιφέρει η κλιμακτήριος. 

Η γυναίκα φοβάται, ότι αν δεν ενδώσει ερωτικά στον άνδρα της, εκείνος θα αναζητήσει αλλού ικανοποίηση, με αποτέλεσμα συχνά να κάνει έρωτα παρά τη θέλησή της, υποκρινόμενη ότι η πράξη την ευχαριστεί. Στην πραγματικότητα, όμως, φοβάται. 

Αντιμετώπιση

Η κλασική αντιμετώπιση της υποκατάστασης των οιστρογόνων στην εμμηνοπαυσιακή γυναίκα είναι η ορμονοθεραπεία, που σήμερα γίνεται με δισκία (από το στόμα), διαδερμικά αυτοκόλλητα, κολπικά ένθετα και αλοιφές.

Οι ειδικοί επισημαίνουν ότι η μείωση της ερωτικής διάθεσης κατά την περίοδο της κλιμακτηρίου είναι απολύτως φυσιολογική και εφόσον μια γυναίκα είναι προετοιμασμένη για τις αλλαγές που ενδέχεται να συμβούν, τόσο πιο ανώδυνη θα είναι η μετάβαση.

Είναι πολύ σημαντικό μια γυναίκα να αποδεχτεί τη μείωση των ερωτικών της διαθέσεων σαν κάτι μη προβληματικό. Πολλές γυναίκες αναφέρουν ότι η ερωτική τους διάθεση επανέρχεται με τον καιρό σε ικανοποιητικά επίπεδα και ότι έχουν με τον σύντροφό τους ουσιαστική συναισθηματική και ερωτική επικοινωνία.

Η έλλειψη ερωτικής διάθεσης, δεν σημαίνει –βέβαια- πάντοτε και αποχή. Αρκετές γυναίκες κάνουν σεξ με τον σύντροφό τους παρά τη θέλησή τους, επειδή πιστεύουν ότι έτσι θα προστατεύσουν τη σχέση τους.

Καθοριστική σε αυτό το σημείο είναι η στάση του ερωτικού συντρόφου. Η λέξη – κλειδί είναι: Υπομονή. Ο άνδρας καλό είναι να μην αποδοκιμάζει την επιλογή της συντρόφου του να απέχει από την ερωτική πράξη και να αντιληφθεί ότι δεν πρόκειται για κάτι προσωπικό αλλά για ένα θέμα υγείας.

Η ειλικρινής συζήτηση και η από κοινού προσπάθεια είναι απαραίτητες καθώς η γυναίκα αυτό το διάστημα αισθάνεται ευάλωτη στις αλλαγές που συμβαίνουν και τις οποίες ενδέχεται να μην έχει την δυνατότητα να διαχειριστεί.  Για αυτό τον λόγο η αποδοχή από τον σύντροφό της είναι ουσιαστική, καθώς μπορεί να την βοηθήσει να ενισχύει την αυτοεκτίμηση της.

Μια ορμόνη που ονομάζεται DHEA μπορεί να βελτιώσει τη σεξουαλική ζωή των γυναικών στην εμμηνόπαυση.

epigee.org