Διάλειμμα από την Ενήλικη Ζωή

Αξέχαστα τα παιδικά μας χρόνια...

Ποιος δεν θα ήθελε να επιστρέψει στα χρόνια που:

-Τις σημαντικές αποφάσεις τις παίρναμε μέσω μίας πρακτικής…«α-μπε-μπα-μπλόμ» ή κορώνα-γράμματα.

-Τα λάθη στη γραμματική διορθώνονταν απλά με το «σκίσε το χαρτί και γράφτο απ’ την αρχή!»

-Η χειρότερη τιμωρία και αγγαρεία ήταν να γράψεις εκατό φορές ''Δε πρέπει να ξανα..."

-Οι διαφωνίες τελείωναν με «πέτρα, ψαλίδι, χαρτί» ή μερικές «ψιλές» αλλά αμέσως μετά συνασπιζόμαστε έναντι όποιας «απειλής»

-«Έχω λεφτά», σήμαινε μόνο να μπορείς να αγοράσεις τσίχλες παίζοντας «τον μαγαζάτορα» ή ένα παγωτό στο διάλειμμα.

-Το να γεμίζεις μία σακούλα ή την τσέπη σου με βόλους ήταν αρκετό για να σε κρατήσει ευτυχισμένο όλο το απόγευμα.

-Δεν ήταν παράξενο να έχεις δύο ή τρεις «καλύτερους» φίλους/ες. «Είναι πολύ μεγάλος/η» αναφερόταν μόνο για όσους ήταν πάνω από 18 ετών.

-«Κλέφτες και Αστυνόμοι» ήταν ένα παιχνίδι μόνο για τα διαλείμματα... Και ήταν πολύ πιο διασκεδαστικό να είσαι ο κλέφτης παρά ο αστυνόμος...

-«Δηλητηριώδης» αναφερόταν μόνο σε ένα είδος «εντόμου ή υγρού απαγορευμένου» και όχι σε ανθρώπους...

-Για να ταξιδέψει κανείς από τη Γη στον ουρανό, το μόνο που χρειαζόταν να κάνεις ήταν να γίνεις «αστροναύτης ή superman»...

-Το τέλειο ήταν να παίζεις ποδόσφαιρο χωρίς τέρμα ή βόλεϊ χωρίς δίχτυ και οι κανόνες δεν είχαν και πολύ σημασία...

-Το χειρότερο που μπορούσε να συμβεί με το αντίθετο φύλο ήταν να σε έπιαναν παίζοντας το «γιατρό»!

-«Έχει φέρει όπλο στο σχολείο» σήμαινε ότι σ’ έπιασαν να έχεις σφεντόνα...

-«Ο τελευταίος που θα φτάσει είναι χαζός!!!» ήταν η κραυγή που σ’ έκανε να τρέχεις μέχρι που νόμιζες ότι θα σπάσει η καρδιά σου...

-Καμία στον κόσμο δεν ήταν πιο όμορφη από τη μαμά. Ήταν η μόνη που μ’ένα φιλί στο τραύμα σου σ΄έκανε αμέσως καλά...

-Ποτέ δεν έλειπε ένα νόμισμα κάτω από το μαξιλάρι, που στο άφηνε η «Καλή Νεράιδα» ως αντάλλαγμα για το δόντι που σου έπεσε. Ήσουν φυσικά σε άλλο κόσμο αν σου άφηνε χαρτονόμισμα…

-Πάντα ανακάλυπτες τις νέες σου ικανότητες εξαιτίας ενός «Βάζω στοίχημα ότι δεν μπορείς να...»

-Η απογοήτευση ήταν να είσαι ο τελευταίος που θα έχεις επιλεχθεί για το θεατρικό του σχολείου.

-«Πόλεμος», σήμαινε μόνο να πετάς κομμάτια κιμωλίας και μπαλίτσες από χαρτί κατά τις «ελεύθερες ώρες»… άντε και κάπου κάπου και πέτρες ή δίπροκα

-Οι «βόμβες νερού» ήταν το πιο μοντέρνο, έξυπνο και δυνατό όπλο που είχε εφευρεθεί…

-«Πόλεμος» ήταν κάτι που είχε συμβεί πριν γεννηθούμε και ποτέ δεν θα συνέβαινε ξανά...

-Τα παγωτά και τα φρούτα αποτελούσαν ομάδες βασικής διατροφής!

-Για να μετατρέψεις το ποδήλατό σου σε μία δυνατή «μηχανή» χρειαζόταν μόνο να βάλεις μία φιάλη κοντά στις ρόδες.

-Δεν υπήρχε καλύτερος τρόπος να περνάς τα απογεύματα του Καλοκαιριού από το να παίζεις με τα παιδιά της γειτονιάς σου ή να περιμένεις να δεις τον γείτονα/γειτόνισσα που τόσο σε αγαπούσε να περνάει...

-Τα «μεγαλύτερα αδέρφια» ήταν τα χειρότερα βασανιστήρια, αλλά επίσης ήταν οι πιο δυνατοί και πιστοί προστάτες...

-Αν μπορείς να θυμηθείς τα περισσότερα απ’ όλα αυτά, τότε αυτό σημαίνει ότι έχει πραγματικά ζήσει!!!

Όλοι όσοι μπορούν να θυμηθούν όσα ευχάριστα προαναφέρθηκαν, εύχονται στη «νέα γενιά» των lan games και του φόβου, να ζήσει όσα αυτοί έζησαν!  Να αφήσουν για λίγο τον υπολογιστή για να απολαύσουν τις αλάνες και το κρυφτό, για να ερωτευτούν, να μάθουν ότι χαρά είναι το να «δαγκώσεις τη λαμαρίνα», να παλέψεις για τα πιστεύω σου, να φας/δώσεις «ξύλο» για την κοπέλα/την ομάδα σου/τη γειτονιά σου (όσες έμειναν δηλαδή..) και να μάθουν τι σημαίνει σεβασμός.