Αλλογενής μετάγγιση αίματος

Η αλλογενής μετάγγιση αίματος είναι μια μορφή προσωρινής μεταμόσχευσης.

Η διαδικασία αυτή εισάγει ένα πλήθος ξένων αντιγόνων και ζωντανών κυττάρων στο δέκτη, που εξακολουθούν να υπάρχουν για ένα μεταβλητό χρονικό διάστημα.

Ένας αποδέκτης ανοσολογικά αποκτά, συχνά, μια ανοσολογική απόκριση στα αντιγόνα του δότη, με αποτέλεσμα  διάφορες κλινικές συνέπειες, ανάλογα με τα κύτταρα που εμπλέκονται στο αίμα και τα ειδικά αντιγόνα.

Τα αντιγόνα που εμπλέκονται συνηθέστερα είναι τα ανθρώπινα αντιγόνα λευκοκυττάρων (HLAs) τάξης Ι σε αιμοπετάλια και λευκοκύτταρα και τάξης  II παρόντα σε ορισμένα λευκοκύτταρα,  ειδικά αντιγόνα κοκκιοκυττάρων,  ειδικά αντιγόνα αιμοπεταλίων ΗΡΑs και  ειδικά αντιγόνα ερυθρών αιμοσφαιρίων.

Οι συνέπειες της αλλοανοσοποίησης σε αίμα περιλαμβάνει τις ακόλουθες κλινικές εκδηλώσεις:

• -Αλλοανοσοποίηση εναντίον των ερυθρών αιμοσφαιρίων
• -Οξεία ενδοαγγειακή αιμολυτική αντίδραση μετάγγισης (μια σπάνια συνέπεια της αλλοανοσοποίησης που προκαλείται από τα αντισώματα ομάδας ΑΒΟ)
• -Καθυστερημένη  αιμολυτική αντίδραση  μετάγγισης  (αιμόλυση που προκαλείται από αλλοαντισωμάτα ερυθρών τουλάχιστον 24 ώρες μετά από μετάγγιση)
• -Αιμολυτική νόσο στα νεογνά (αλλοανοσοποίηση μητέρας από τα εμβρυϊκά αντιγόνα, τις περισσότερες φορές προέρχονται από προηγούμενες εγκυμοσύνες)
• -Αλλοανοσοποίηση κατά των αιμοπεταλίων (αντιγόνα αιμοπεταλίων HLA τάξης Ι )
• -Ανθεκτικότητα σε μετάγγιση αιμοπεταλίων (αύξηση στον αριθμό των αιμοπεταλίων μετά τη μετάγγιση αιμοπεταλίων η οποία είναι σημαντικά χαμηλότερη από την αναμενόμενη [π.χ., <30% της προβλεπόμενης μετά από 10-60 λεπτά ή <20% σε 18-24 ώρες μετά από μετάγγιση)
• -Μετά από μετάγγιση πορφύρα (θρομβοκυτταροπενία μετά από μετάγγιση ερυθροκυττάρων ή αιμοπεταλίων  που περιέχουν αλλοαντισώματα αιμοπεταλίων)
• -Αλλοάνοση θρομβοπενία νεογνών (αλλοανοσοποίηση μητέρας από τα εμβρυϊκά αντιγόνα, τις περισσότερες φορές προέρχονται από προηγούμενες εγκυμοσύνες)
• -Αλλοανοσοποίηση κατά κοκκιοκυττάρων (αντιγόνα κοκκιοκυττάρων  HLA)
• -Ανθεκτικότητα σε μετάγγιση κοκκιοκυττάρων
• -Εμπύρετη μη αιμολυτική αντίδραση  μετάγγισης
• -Μετάγγιση σε με οξεία πνευμονική βλάβη (δηλαδή, μια αντίδραση από μετάγγιση στην οποία τα HLA αντισώματα του δότη  αντιδρούν εναντίον αντιγόνων του παραλήπτη)
• -Απόρριψη μοσχεύματος
• -Αλλοανοσοποίηση έναντι HLA αντιγόνων
• -Αλλοανοσοποίηση έναντι αντιγόνων κυττάρων του αίματος (σε μεταμόσχευση μυελού των οστών)

-Οι αιμολυτικές αντιδράσεις μετάγγισης, η πορφύρα μετά από μετάγγιση, η εμπύρετη μη αιμολυτική αντιδράση μετάγγισης και η μετάγγιση που σχετίζεται με οξεία πνευμονική βλάβη είναι αντιδράσεις μετάγγισης

-Η αιμολυτική νόσος σε νεογέννητα και η νεογνική αλλοάνοση θρομβοπενία αλλοάνοση και η απόρριψη μοσχεύματος ανήλουν σε άλλες κατηγορίες.

Αίτια

Αλλοανοσοποίηση σε αντιγόνα του αίματος παρουσιάζεται σε:

• -μετάγγιση
• -εγκυμοσύνη
• -μεταμόσχευση
• -ενδοφλέβιες βελόνες (σπάνια)

Θεραπεία

• -Στους περισσότερους ασθενείς απαιτείται  παρακολούθηση και υποστηρικτική θεραπεία.
• -Καλή επικοινωνία με μια τράπεζα αίματος είναι απαραίτητη, για υποστήριξη μιας μετάγγιση με ερυθροκυττάρα χωρίς αντιγόνα. Εάν αυτά ερυθρά αιμοσφαίρια δεν είναι διαθέσιμα, πρέπει να υπολογίζεται ο κίνδυνος αιμόλυσης από μετάγγιση.
• -Εάν το φορτίο του των αντιγόνων των ερυθρών είναι μεγάλο(> 5 U), γίνεται αφαιξομετάγγιση. Χορηγείται ενδοφλέβια ανθρώπινη ανοσοσφαιρίνη (IVIG) για να εμποδίσει την περαιτέρω αιμόλυση. Η δόση IVIG είναι 400 mg/kg, εγχύεται αργά μέσα σε 24 μετά από μετάγγιση.

Ανθεκτικότητα σε μεταγγίσεις αιμοπεταλίων

• -Η αποφυγή μεταγγίσεων αιμοπεταλίων όσο το δυνατόν περισσότερο είναι σημαντική. Η προληπτική μετάγγιση δεν συνιστάται.
• -Μέτρα για την ελαχιστοποίηση της πιθανότητας και έκτασης της αιμορραγίας (π.χ., η ταχεία θεραπεία της λοίμωξης, αποφυγή επεμβατικών διαδικασιών, διόρθωσης των ελλείψεων παραγόντων πήξης, της  αναιμίας και της νεφρικής ανεπάρκειας,  χρήση αντιϊνωδολυτικών παραγόντων θα πρέπει να χρησιμοποιούνται εκτενώς.
• -Μετά τη διάγνωση  αλλοάνοσης ανθεκτικότητας  αιμοπεταλίων γίνεται αποκλεισμός αυτοάνοσων νόισων, και αιτιών που σχετίζονται με φάρμακα.
• -Εξετάζονται εναλλακτικές λύσεις για τον έλεγχο της αιμορραγίας, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης αντιινωδολυτικών παραγόντων, όπως α-αμινοκαπροϊκό οξύ, ή ενεργοποιημένος ανασυνδυασμένος παράγοντας VIIa.
• -Μετάγγιση ΑΒΟ συμβατών νωπών (ηλικίας <48 ωρών) συμπυκνωμένων αιμοπεταλίων.
• -Μετάγγιση με αιμοπετάλια από συγγενείς εξ αίματος. Η λήψη αιμοπεταλίων από συγγενείς εξ αίματος είναι χρήσιμη, διότι η πιθανότητα να ταιριάζουν 2 ή περισσότερα HLA αντιγόνα των αιμοπεταλίων είναι υψηλή. Η ακτινοβόληση των προϊόντων αίματος από συγγενείς είναι υποχρεωτική για την πρόληψη της νόσου μοσχεύματος έναντι ξενιστή.
• -Πρέπει να επιλέγονται HLA-συμβατά αιμοπετάλια. Γίνεται τυποποίηση HLA των ασθενών που λαμβάνουν πολλαπλές μεταγγίσεις (δηλαδή, HLA-A, HLA-B).
• -Επιλέγονται διασταυρούμενα αιμοπετάλια. Η χρήση διασταυρούμενων συμβατών αιμοπεταλίων μπορεί να βελτιώσει σημαντικά την ανάκτηση αιμοπεταλίων σε περίπου 50% των ασθενών οι οποίοι είναι ανθεκτικοί σε αιμοπετάλια τυχαίου δότη. 
• -Η χρήση των αιμοπεταλίων HPA1a/5b-αρνητικά υπήρξε επιτυχής σε περιπτώσεις πορφύρας μετά από μετάγγιση αιμοπεταλίων και νεογνική αλλοανοσοποίηση.
• -Η πρώιμη χρήση ανοσοσφαιρίνης IVIG πριν από τη μετάγγιση μπορεί να οδηγήσει σε επιτυχή αποκατάσταση μετά από μετάγγιση αιμοπεταλίων. Η IVIG δεν μειώνει τον αριθμό των αλλοαντισωμάτων και είναι πιο αποτελεσματική στη βελτίωση της βραχυπρόθεσμης (1-6 ώρες) ανάκτησης των αιμοπεταλίων.
• -Χρησιμοποιήστε υψηλή δόση μετάγγισης αιμοπεταλίων. Εμπειρική χρήση υψηλών δόσεων των αιμοπεταλίων τυχαίων μονάδων (π.χ., 1 unit/10 tid kg ή 2-3 μονάδες/10 kg) μπορεί να οδηγήσει σε  αυξημένη επιβίωση των μετάγγιση αιμοπεταλίων.
• -Προσπάθεια  πλασμαφαίρεσης. Η πλασμαφαίρεση πριν την μεταμόσχευση μυελού των οστών οδηγεί σε ευεργετικές αποκρίσεις στους περισσότερους ασθενείς οι οποίοι έχουν αλλοανοσοποίηση  στα αιμοπετάλια. 
• -Τέλος, η χορήγηση ανοσοκατασταλτικών φαρμάκων μπορεί να είναι ευεργετική. Ενώ τα στεροειδή δεν είναι αποτελεσματικά, μεμονωμένες αναφορές δείχνουν ότι ανοσοκατασταλτική θεραπεία είναι αποτελεσματική για την αντοχή των αιμοπεταλίων. Η χρήση της vincristine και της κυκλοσπορίνη Α είναι, σε κάποιες περιπτώσεις επιτυχείς, αλλά απαιτούνται 2-3 εβδομάδες εφαρμογής τους, πριν.

Βιβλιογραφία

emedicine.medscape.com