Αρχική

Τετάρτη 31 Αυγούστου 2011

Πλύνετέ τα πρώτα !!!



Αυτό το περιστατικό συνέβη στο Βόρειο Τέξας.
Μια γυναίκα πήγε για βαρκάδα μια Κυριακή, παίρνοντας μαζί της μερικά αλουμινένια κουτάκια με αναψυκτικό, τα οποία έβαλε μέσα στο ψυγειάκι του σκάφους. Τη Δευτέρα διακομίσθηκε στο νοσοκομείο και εισήχθη στη μονάδα εντατικής θεραπείας. Την Τετάρτη απεβίωσε.

Η νεκροψία κατέδειξε ότι πέθανε από λεπτοσπείρωση. Η πηγή της εντοπίστηκε στο κουτάκι του αναψυκτικού από το οποίο ήπιε απευθείας, χωρίς να χρησιμοποιήσει ποτήρι. Δοκιμές απεκάλυψαν ότι η αλουμινένια συσκευασία του αναψυκτικού ήταν μολυσμένη από ούρα αρουραίου, που προκάλεσαν τη λεπτοσπείρωση.

Τα ούρα αρουραίου περιέχουν τοξικές και άλλες θανατηφόρες ουσίες. Είναι επιτακτικό το να πλένετε καλά το άνω μέρος όλων των αλουμινένιων συσκευασιών αναψυκτικών, πριν πιείτε από αυτά. Τα κουτάκια αυτά συνήθως αποθηκεύονται σε αποθήκες και στη συνέχεια μεταφέρονται και παραδίδονται στα καταστήματα λιανικής πώλησης χωρίς να έχουν καθαριστεί.

Μία μελέτη στο NYCU απέδειξε ότι το άνω μέρος όλων των κουτιών αλουμινίου από αναψυκτικά είναι περισσότερο μολυσμένα ακόμη και από τις δημόσιες τουαλέτες , όντας γεμάτα από μικρόβια και βακτηρίδια. Γι' αυτό, λοιπόν, πλύνετέ τα με άφθονο νερό πριν τα βάλετε στο στόμα σας, για να αποφύγετε οτιδήποτε μοιραίο.

 PREDICT

Πνιγμός


Πνιγμός είναι όλα τα ασφυκτικά φαινόμενα και οι πολύπλοκες βιοχημικές μεταβολές και διαταραχές που ακολουθούν την απόφραξη των αεροφόρων οδών από βύθιση του σώματος στο νερό.
Υπάρχει διαφορά μεταξύ του πνιγμού σε γλυκό νερό και του πνιγμού στη θάλασσα.
Στην πρώτη περίπτωση το νερό από τις κυψελίδες λόγω διαφοράς οσμωτικής πίεσης μετακινείται γρήγορα προς τα πνευμονικά τριχοειδή και την κυκλοφορία του αίματος με όλα τα επακόλουθα: 
  • Aραίωση των ηλεκτρολυτών
  • Kαταστροφή ερυθρών αιμοσφαιρίων
  • Yπέρμετρη αύξηση του όγκου του αίματος που κυκλοφορεί
  • Kαρδιακή ανεπάρκεια
  • Kοιλιακή μαρμαρυγή
Αντίθετα, όταν το υπέρτονο θαλασσινό νερό που περιέχει 3% χλωριούχο νάτριο μπει στις κυψελίδες, τότε θα τραβήξει κυριολεκτικά το νερό από τα κύτταρα και την κυκλοφορία του αίματος μέσα σε αυτές και θα προκαλέσει μεγάλη αιμοσυμπύκνωση, ελάττωση του όγκου του αίματος, οξύ πνευμονικό οίδημα, υποξία και θάνατο.
Η εισπνοή μικρής ποσότητας νερού, γλυκού ή αλμυρού, προκαλεί έντονο ερεθισμό του λάρυγγα, που θα οδηγήσει σε λαρυγγόσπασμο, ο οποίος θα εμποδίσει μεν την είσοδο νερού στους πνεύμονες, αλλά θα σταματήσει και τον πνευμονικό αερισμό. Έτσι προκαλούνται προοδευτικά υποξία, απώλεια της συνείδησης και λύση του λαρυγγόσπασμου, οπότε ελεύθερα πια το νερό μπαίνει στους πνεύμονες. Αυτό το γεγονός εξηγεί και τα διάφορα στάδια του πνιγμού:
  • Αρχικά το θύμα βυθίζεται κρατώντας την αναπνοή του, ξαναγυρίζει στην επιφάνεια κάνοντας άτακτες και απεγνωσμένες κινήσεις και βυθίζεται ξανά.
  • Στο δεύτερο στάδιο, σε μία εισπνοή μέσα στο νερό εισροφά μια μικρή ποσότητα νερού, η οποία προκαλεί λαρυγγόσπασμο και το θύμα χάνει τις αισθήσεις του.
  • Στο τρίτο στάδιο, μετά τη λύση του σπασμού, οι πνεύμονες γεμίζουν ενεργητικά νερό, το σώμα γίνεται πιο βαρύ και βυθίζεται.
Στο 15% περίπου των θανατηφόρων περιπτώσεων πνιγμού τα άτομα δεν εισροφούν μεγάλη ποσότητα νερού, αλλά πεθαίνουν από ασφυξία λόγω του λαρυγγόσπασμου. Αυτό το γεγονός πολλές φορές σώζει το θύμα, όταν στη φάση του λαρυγγόσπασμου, και πριν ακόμη εισροφήσει μεγάλη ποσότητα νερού, ανασυρθεί και έγκαιρα εφαρμοστεί τεχνητή αναπνοή. Το άτομο τις περισσότερες φορές είναι αναίσθητο, και ψυχρό μυϊκά, ενώ δεν υπάρχει μυϊκός τόνος. Ο σφυγμός δύσκολα ψηλαφίζεται και η αναπνοή έχει σταματήσει, ενώ υπάρχουν αφρώδεις εκκρίσεις από το στόμα και τη μύτη και σημεία οξέος πνευμονικού οιδήματος. Αν το θύμα έχει καταπιεί μεγάλη ποσότητα νερού, παρατηρείται διάταση της κοιλιάς και είναι αναμενόμενος ο εμετός που μπορεί στη φάση της ανάνηψης να προκαλέσει νέα εισρόφηση. Υπάρχει μεγάλο πρόβλημα στο πώς θα ανασυρθεί αυτός που πνίγεται από το νερό. Πολλές φορές το άτομο που σπεύδει για βοήθεια παρασύρεται από το θύμα και πνίγεται και το ίδιο. Το θύμα, στην προσπάθειά του να σωθεί, γαντζώνεται κυριολεκτικά επάνω στο σωτήρα του και τον παρασύρει στο βυθό.

Ο βασικός κανόνας της διάσωσης στο νερό είναι: 
"Πέταξε, ρυμούλκησε, κωπηλάτησε και μόνο τότε πήγαινε".
Όταν το θύμα βρίσκεται κοντά στην ακτή, τότε μπορεί να του πετάξουμε ένα σκοινί, μια πετσέτα ή ένα ξύλο και να το τραβήξουμε στη στεριά. Αν μπορούμε να πλησιάσουμε το θύμα πατώντας στο βυθό, σπρώχνουμε προς το μέρος του ένα πλωτό αντικείμενο (σαμπρέλα αυτοκινήτου, σωσίβιο ή ένα πλαστικό στρώμα θαλάσσης) για να κρατηθεί ώσπου να φτάσει βοήθεια. Αν υπάρχει διαθέσιμη βάρκα, πλησιάζουμε το θύμα και το αφήνουμε να κρατηθεί από αυτήν ή από το κουπί ή το τραβάμε μέσα με προσοχή.
Ποτέ δεν προσπαθούμε να σώσουμε το θύμα μέσα στο νερό χωρίς να έχουμε την κατάλληλη εκπαίδευση. Μόνο με την άμεση εφαρμογή τεχνητής αναπνοής στόμα με στόμα μπορεί να σωθεί ένα άτομο που πνίγεται, δηλαδή μόλις βγει από το νερό και πριν ακόμη μεταφερθεί στην ακτή. Η καρδιοπνευμονική αναζωογόνηση δεν μπορεί να εφαρμοστεί μέσα στο νερό και κάθε τέτοια προσπάθεια αποτελεί χάσιμο χρόνου. Στην επιφάνεια του νερού θα αρκεστούμε μόνο στην τεχνητή αναπνοή, που αρχίζει με δέκα δυνατές εμφυσήσεις για να περάσει ο αέρας μέσα από τους γεμάτους με νερό αεραγωγούς.Αν το στομάχι του θύματος είναι γεμάτο με νερό και εφόσον δεν υπάρχουν ενδείξεις κάκωσης της σπονδυλικής στήλης, μόλις το θύμα φτάσει στην ακτή, στρέφετε το κεφάλι του στο πλάι και πιέζετε ελαφρά το επιγάστριο. Μπορείτε επίσης να τοποθετήσετε το θύμα χωρίς χρονοτριβή πρηνηδόν και να τον ανασηκώσετε βάζοντας τα χέρια κάτω από την κοιλιά του. Στην ακτή, και εφόσον υπάρχει δυνατότητα, αντιμετωπίζεται το σοκ, χορηγείται οξυγόνο 100% και με πίεση διασωληνώνεται η τραχεία στο θύμα που είναι ακόμη αναίσθητο και μεταφέρεται γρήγορα στο νοσοκομείο.
Όταν υπάρχει υποψία κάκωσης σπονδυλικής στήλης, και μάλιστα της αυχενικής μοίρας, ταυτόχρονα με την τεχνητή αναπνοή τοποθετείτε το θύμα σε μια στερεή επιφάνεια που επιπλέει, όπως μια σανίδα ξύλου. Αν το θύμα επιπλέει με το πρόσωπο προς το νερό, προσπαθείτε να το φέρετε σε ύπτια θέση με τις λιγότερες δυνατές κινήσεις. Ευθειάζετε το κεφάλι με το σώμα του θύματος. Τοποθετείτε το ένα χέρι σας κάτω από το άνω άκρο στη μασχάλη του. Στρέφετε το σώμα του σπρώχνοντας τον ώμο του και ενώ διατηρείτε το κεφάλι του στην ίδια ευθεία με το σώμα του. Η προσπάθεια ανάνηψης σε ένα άτομο που πνίγεται χρειάζεται περισσότερο χρόνο από ότι σε άλλες περιπτώσεις.
Η υποθερμία του σώματος του θύματος που προκαλείται σε βύθιση σε νερό με θερμοκρασία μικρότερη των 21° C προστατεύει τα ζωτικά του όργανα από την έλλειψη οξυγόνου. Επίσης, η έκθεση στο κρύο νερό ενεργοποιεί συγκεκριμένα αντανακλαστικά που μπορεί να διατηρήσουν βασικές ζωτικές λειτουργίες μεγάλο χρονικό διάστημα. Επομένως, η υποθερμία και τα προστατευτικά αντανακλαστικά μπορεί να παρατείνουν σημαντικά την ανοχή του αρρώστου στην υποξία.
 Ποια είναι τα αίτια των πνιγμών στη θάλασσα;
1)       Σε γενικές γραμμές ο Ελληνικός λαός δεν γνωρίζει να κολυμπά σωστά ή δεν γνωρίζει καθόλου.
2)       Αδυναμία της πολιτείας να εφαρμόσει τους ήδη ψηφισμένους νόμους με αποδέκτες τους Ο.Τ.Α.
3)       Η πολιτεία δεν έχει δημιουργήσει κίνητρα να γίνει κάποιος ναυαγοσώστης. Εδώ ισχύει κάτι τραγελαφικό. Μέχρι το έτος 2004, το  Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας κατόπιν εξετάσεων χορηγεί δίπλωμα ναυαγοσώστη, ενώ το Υπουργείο Εργασίας δεν το αναγνωρίζει ως επάγγελμα! Έτσι όταν προσλαμβάνονται αυτό γίνεται με μισθό «Ανειδίκευτου εργάτη»!!!
4)       Έλλειψη εκπαιδευτικών προγραμμάτων κολύμβησης και διάσωσης από την πολιτεία, ενώ χώρες της ΕΕ πού δεν βρέχονται από θάλασσα έχουν τέτοια προγράμματα!!!

Αν κάποιος στη θάλασσα ζητάει βοήθεια…
1. Αν δεν γνωρίζετε κολύμπι, καλέστε κι εσείς βοήθεια.
2. Αν γνωρίζετε κολύμπι, αλλά δεν έχετε γνώσεις ναυαγοσωστικής, πετάξτε στον κολυμβητή ένα σωσίβιο ή ένα σκοινί και μην πέσετε στη θάλασσα παρά μόνον αν είναι απολύτως απαραίτητο.
3. Αν βουτήξετε στο νερό, κολυμπήστε με το κεφάλι έξω από αυτό, για να είστε συνεχώς σε οπτική επαφή με αυτόν που κινδυνεύει.
4. Προσεγγίστε τον από πίσω, ώστε να μην μπορεί από την ταραχή του να σας αρπάξει και κινδυνεύσετε έτσι και οι δύο.
5. Τραβήξτε τον από τους ώμους, το σαγόνι ή τις μασχάλες προς την ακτή. Αν δεν πατάνε τα πόδια σας στο βυθό, θα πρέπει κατά κάποιο τρόπο να κολυμπάτε κάτω από το σώμα του θύματος.
6. Μόλις τον βγάλετε στην ξηρά, καλέστε ασθενοφόρο και αρχίστε τον έλεγχο για να διαπιστώσετε αν χρειάζεται να του δώσετε τις πρώτες βοήθειες.

Ο πρώτος έλεγχος
 1. Μόλις ξαπλώσετε το θύμα στην παραλία, ελέγξτε: - Αν έχουν μελανιάσει τα χείλη και τα νύχια του. - Αν το στάμα είναι σφιχτά και έχει αφρούς. 
2. Εφαρμόστε το "Βλέπω - Ακούω - Αισθάνομαι". Αυτό σημαίνει ότι παρατηρείτε τη γενική εικόνα του θύματος, προσπαθείτε να ακούσετε την αναπνοή του και σκύβετε πάνω από το πρόσωπό του για να την αισθανθείτε. Αν το θύμα δεν έχει σφυγμό και δεν αναπνέει, χρειάζεται να ξεκινήσετε αμέσως τεχνητή αναπνοή. Ο κρίσιμος χρόνος είναι τέσσερα λεπτά. Στη συνέχεια το άτομο κινδυνεύει να πάθει εγκεφαλικές βλάβες, οι οποίες δεν αποκλείεται να είναι ανεπανόρθωτες.

Ελέγξτε το συφγμό
Το σφυγμό μπορείτε να τον αντιληφθείτε ψηλαφώντας μία αρτηρία κοντό στην επιφάνεια του δέρματος. Ενώ όλες οι αρτηρίες έχουν σφυγμό, πιο εύκολα αντιληπτός γίνεται στον καρπό. Η φυσιολογική συχνότητα του σφυγμό δεν είναι ίδια σε όλους. Διαφέρει ανάλογα με την ηλικία, ενώ και η δραστηριότητα του ατόμου προκαλεί διακυμάνσεις στο σφυγμό (π.χ., είναι μεγαλύτερος κατά τη διάρκεια σωματικής άσκησης). Σε στιγμή ηρεμίας, όμως, τα φυσιολογικό όρια του σφυγμού είναι για τα βρέφη και τα μικρό παιδιά 100-140 σφύξεις το λεπτό, για τα παιδιά σχολικής ηλικίας 90-100 σφύξεις, ενώ για τα νεαρό άτομα και τους ενηλίκους είναι 60-80 σφύξεις. Για να μετρήσετε το σφυγμό, χρειάζεστε ένα ρολόι με λεπτοδείκτες και να συγκεντρωθείτε σε αυτό που κάνετε. 
Στον καρπό 
Ενώστε δύο σας δάχτυλα (τον δείκτη και τον μέσο) και ακουμπήστε τα στο μέρος του καρπού του θύματος προς τον αντίχειρα. Βρείτε το σκληρό κόκαλο στην πτυχή που σχηματίζεται στη βάση του αντίχειρα, σύρετε τα δάχτυλό σας προς τη μαλακή εσωτερική επιφάνεια του καρπού και σταματήστε λίγο, πριν φθάσουν στη δέσμη των τενόντων που κατευθύνονται προς τον πήχη. Πιέστε σταθερό με μέτρια πίεση μέχρι να αισθανθείτε το σφυγμό. Αν δεν πιέσετε αρκετό, δεν θα τον νιώσετε, ενώ, αν πιέσετε πιο δυνατό, μπορεί να σταματήσετε εσείς το σφυγμό. Έχοντας σταθερό τα δάχτυλό σας στο σφυγμό και με τη βοήθεια του ρολογιού, μετράτε τον αριθμό των σφύξεων στη διάρκεια ενός λεπτού.
Στο λαιμό
Ενώστε τα δάχτυλό σας και, ξεκινώντας από το «μήλο του Αδάμ», σύρετέ τα στο πλάι μέχρι το φυσικό αυλάκι που σχηματίζεται ανάμεσα στο λάρυγγα και τους μυς του λαιμού. Αυτό είναι το καταλληλότερο σημείο για να ελέγξετε το σφυγμό ενός παιδιού ή νεαρού ενηλίκου.
Στο μπράτσο
Χρησιμοποιώντας και πάλι ενωμένα τα δύο δάχτυλα, ψηλαφίστε ανάμεσα στους μυς της εσωτερικής επιφάνειας του μπράτσου (δίπλα στο ποντίκι), περίπου στη μέση της απόστασης από τον αγκώνα στον ώμο.
Αν υπάρχει σφυγμός
Ο σφυγμός είναι ένδειξη ότι η καρδιά λειτουργεί. Σε αυτή την περίπτωση συνεχίστε τις τεχνητές αναπνοές με ρυθμό μία εμφύσηση ανά πέντε δευτερόλεπτα, αφού ένας άνθρωπος αναπνέει περίπου δώδεκα φορές το λεπτό.
ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΦΥΓΜΟΣ
Αν δεν καταφέρετε να βρείτε σφυγμό μετά την τεχνητή αναπνοή, σημαίνει ότι έχει πάψει η καρδιακή λειτουργία και είναι απαραίτητο να προχωρήσετε αμέσως σε καρδιακές μαλάξεις. Οι μαλάξεις γίνονται ως εξής:
  1. Ενώνετε τον δείκτη και τον μέσο και βρίσκετε το σημείο όπου ενώνονται τα πλευρό στη μέση του στέρνου.
  2. Πλέκετε τα δάχτυλά σας και τα ακουμπάτε πάνω στο σημείο αυτό.
  3. Τεντώνετε τα χέρια σας και αρχίζετε τις μαλάξεις, χρησιμοποιώντας το βάρος του σώματός σας.
  4. Ο θώρακας του θύματος πρέπει να κατεβαίνει 3-4 εκατοστό σε κάθε μάλαξη.
  5. Οι μαλάξεις γίνονται ανά ένα δευτερόλεπτο, ενώ κάθε τριάντα μαλάξεις κάνετε δύο τεχνητές αναπνοές. 
Όταν το θύμα συνέλθει, γυρίστε το στο πλάι και περιμένετε το ασθενοφόρο. Δεν πρέπει να το αφήνετε ποτέ μόνο του μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο, ενώ χρειάζεται να ελέγχετε τακτικά την αναπνοή και το σφυγμό του.
ΠΡΟΣΟΧΗ: Απαγορεύεται να προχωρήσετε σε θωρακικές συμπιέσεις αν το άτομο αναπνέει. Υπάρχει μεγάλoς κίνδυνoς με τις θωρακικές συμπιέσεις να απορρυθμίσετε την καρδιά και να τη σταματήσετε. 

ΤΕΧΝΗΤΗ ΑΝΑΠΝΟΗ
1. Εκτείνετε το κεφάλι του θύματος προς τα πίσω, ανασηκώνοντας το σαγόνι του για να ανοίξει η αναπνευστική οδός. Όταν το κεφάλι δεν βρίσκεται σε υπερέκταση, η γλώσσα πλαταίνει και φράζει την αναπνευστική οδό. 
2. Ανοίξτε το στόμα του θύματος και αφαιρέστε τυχόν φύκια ή άμμο. Όταν το στόμα του θύματος δεν ανοίγει, πιέζετε το σημείο όπου ενώνεται η άνω με την κάτω γνάθο κοντά στο αυτί. 
3. Αν έχει γυρίσει η γλώσσα του θύματος, τυλίγετε ένα πανάκι στο δείκτη σας, για να μη γλιστράει, και τη φέρνετε μπροστά.
4. Κλείστε τη μύτη του και εφαρμόστε τα χείλη σας πολύ καλά στα χείλη του θύματος.
5. Κάνετε δύο με τρεις εμφυσήσεις (αναπνοές). Μετά από κάθε εμφύσηση πρέπει να φουσκώνουν ο θώρακας και η κοιλιά. Μόλις ξεφουσκώνουν, κάνετε την επόμενη αναπνοή. Η εμφύσηση πρέπει να έχει διάρκεια. 
6. Ελέγξτε αν υπάρχει σφυγμός. Τις περισσότερες φορές ελέγχεται ο σφυγμός στην καρωτίδα αφού το τελευταίο σημείο του σώματος που σταματά να αιματώνεται είναι ο εγκέφαλος. Αν δεν βρίσκετε το σφυγμό, μπορείτε να ανοίξετε τα μάτια του θύματος. Όταν η κόρη του ματιού δεν αντιδρά στο φως είναι πιθανό να έχει σταματήσει η καρδιά του.

   Η τεχνητή αναπνοή στα μωρά
Στα μωρά ελέγχετε το σφυγμό στο μπράτσο (στο ποντίκι) και όχι στην καρωτίδα. Κάνετε μία εμφύσηση ανά τρία δευτερόλεπτα αφού τα μωρά αναπνέουν περίπου είκοσι φορές το λεπτό. Οι εμφυσήσεις έχουν μικρότερη ένταση.  
Οι μαλάξεις στα μωρά
Οι μαλάξεις γίνονται μόνο με τα δύο δάχτυλα (δείκτη και μέσο) του ενός χεριού. Το σημείο πίεσης βρίσκεται στη μέση της νοητής ευθείας των θηλών του στήθους και λίγο πιο χαμηλά. Η πίεση των μαλάξεων είναι αρκετά μικρή και ο θώρακας δεν κατεβαίνει περισσότερο από 1-1,5 εκατοστό.
Πρόληψη
  •  Σωστή επιτήρηση των παιδιών από τους ενήλικες
  • Γνώση των κανόνων ασφαλείας στο νερό
  • Υποχρεωτική περίφραξη των πισινών
  • Αποφυγή του οινοπνεύματος ή ψυχοτρόπων φαρμάκων μέσα στο νερό
Πιθανές επιπλοκές
  • Παρατεταμένα νευρικά επακόλουθα
  • Φόβος του νερού
  • Πνευμονίτιδα
  • Δευτεροπαθής πνιγμός
Πορεία - Πρόληψη
  • Οι ασθενείς που είναι σε εγρήγορση ή σχεδόν κατευνασμένοι την ώρα που έρχονται στο νοσοκομείο έχουν αυξημένη πιθανότητα πλήρης ανάρρωσης.
  • Οι ασθενείς που είναι σε κωματώδη κατάσταση και στους οποίους γίνεται ΚΑΑ την ώρα της εμφάνισης και στο νοσοκομείο έχουν μια περισσότερο επίφοβη και συχνά φτωχή πρόγνωση.
  •  Η κατάδυση μπορεί να έχει προκύψει από απώλεια συνείδησης και κατά λάθος πτώση στο νερό λόγω κάποιας άλλη νόσου (π.χ. τραύμα αρρυθμία, σπασμός κλπ).

Μαθήματα καρδιοαναπνευστικής ανάνηψης (ΚΑΡΠΑ) μπορείτε να παρακολουθήσετε στα εξής σημεία:
1)    Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός Δ/νση Νοσηλευτικής- Υπηρεσία Αγωγής Υγείας Τηλ.: 210-8227438
2) Σωματείο "ΠΝΟΗ- Φίλοι Εντατικής Θεραπείας Παιδιού"  Μιχαλακοπούλου 159, ΤΚ:11527, Αθήνα  Τηλέφωνο: 210-7486801
3)    Ελληνική Ναυαγοσωστική Ακαδημία (ΕΝΑΚ): Τηλέφωνα Πρέβεζας: 26820-26664 και 6944-804565,
4)    Σεμινάρια του ΕΚΑΒ σε όλη την Ελλάδα, και Σεμινάρια του ΕΕΣ σε όλη την Ελλάδα.


Πόσο βοηθά η μαστογραφία στην πρόληψη του καρκίνου;

Γράφει η
Σαββούλα Μάλλιου MD, PhD
Παθολόγος-Όγκολόγος
Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Ιωαννίνων
Γ.Γ.Ελληνικής Μαστολογικής Εταιρείας
PREDICT
sevvimalliou@gmail.com
Με αφορμή το άρθρο που δημοσιεύτηκε στην Ζούγκλα από Νορβηγούς επιστήμονες ότι η μαστογραφία μπορεί να μη βοηθά στην πρόληψη καρκίνου του μαστού και την αποφυγή παρανόησης η οποία θα ήταν επιζήμια για τις γυναίκες έχουμε ν’ αναφέρουμε τα εξής: Σε πολλές μετα- αναλύσεις που έχουν γίνει παγκοσμίως από 13 τυχαιοποιημένες μελέτες, 26% μείωση της θνησιμότητας βρέθηκε που είναι αδιαμφισβήτητη για γυναίκες ηλικίας από 50-74 ετών. Για γυναίκες 40-49 ετών υπήρξε μικρότερο όφελος της τάξεως του 13%. Δεν υπάρχει όφελος σε γυναίκες μικρότερες των 40 ετών και μεγαλύτερες των 74. Βέβαια αν και στις μεγαλύτερες γυναίκες η πραγματική βιολογική ηλικία είναι μικρότερη κι ενδέχεται να ζήσουν πολλά χρόνια ακόμη πρέπει να συνεχίσουν το screening με μαστογραφία. Σε γυναίκες μικρότερες των 50 ετών η ευαισθησία της μαστογραφίας είναι μικρότερη λόγω της υψηλότερης πυκνότητος των μαστών. Αλλά και σε μεγαλύτερες γυναίκες μπορεί να υπάρχουν πυκνοί μαστοί λόγω γενετικών λόγων ή λόγω ορμονολογικών.  Η αυξημένη πυκνότητα μαστών από μόνη της είναι παράγοντας κινδύνου για καρκίνο του μαστού. Δημοσιευμένες μελέτες έχουν δείξει ότι σε γυναίκες 40-49 που έχει βρεθεί όγκος μαστού στις ηλικίες αυτές με μαστογραφία, ο όγκος ήταν μικρότερος και οι λεμφαδένες αρνητικοί. Άρα και σ’ αυτές τις ηλικίες η μαστογραφία μπορεί να σώσει ζωές. Μην ξεχνάμε και τις γυναίκες με κληρονομικό καρκίνο μαστού που πρέπει να κάνουν μαστογραφία. Μάλιστα σ’ αυτές τις γυναίκες πολλοί ισχυρίζονται, όχι άδικα, ότι η μαγνητική μαστογραφία ενδείκνυται γι’ αυτές, γιατί μπορεί να κάνει ευκολότερα διαφοροδιάγνωση καλόηθων και κακόηθων παθήσεων του μαστού. Η ψηφιακή μαστογραφία ήταν πιο ακριβής για προεμμηνοπαυσιακές και περιεμμηνοπαυσιακές γυναίκες, και για τις γυναίκες με πυκνούς μαστούς.  Όσο για την αυτοεξέταση μαστού κι αυτή μπορεί να σώσει ζωές. Καταρχήν η γυναίκα συμμετέχει στην φροντίδα της και κατά δεύτερο όλες οι γυναίκες γνωρίζουν καλά τους μαστούς τους και μπορούν να διακρίνουν αμέσως την οποιαδήποτε αλλαγή. Φυσικά και η ετήσια εξέταση η κλινική από ειδικό μια φορά τον χρόνο κρίνεται απαραίτητη. Εδώ θα τονίσουμε την ανάγκη το  screening να γίνεται από εξειδικευμένα κέντρα κι εξειδικευμένους ιατρούς. Η ψηφιακή μαστογραφία που γίνεται και στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια έχει σαφώς υψηλότερη διαγνωστική ακρίβεια. Ο υπέρηχος μαστών θεωρείται κι αυτός απαραίτητος, αφού μπορεί να διακρίνει βλάβες μη ορατές στην μαστογραφία.
Άρα απαντώντας στους Δανούς και Νορβηγούς θα λέγαμε ότι πράγματι η ηλικία από την οποία πρέπει να ξεκινά η ετήσια μαστογραφία είναι τα 50. Ανάμεσα στα 40-45 πρέπει να γίνεται μια μαστογραφία αναφοράς για να γίνεται ταυτοποίηση των μαστών της γυναίκας. Μαζί με την ψηφιακή μαστογραφία πρέπει να γίνεται και υπέρηχος και ψηλάφηση από ειδικό ιατρό. Έτσι είμαστε 99,8% σίγουροι για τη διάγνωση. Σε ειδικές περιπτώσεις μπορεί να χρειαστεί μαγνητική μαστογραφία. Η αυτοεξέταση και η ετήσια εξέταση μαστών πρέπει να ξεκινά από τα 20 έτη. Φυσικά όταν υπάρχει κληρονομικό ιστορικό ο έλεγχος με μαστογραφία και υπέρηχο ξεκινά 10 χρόνια πριν από αυτή που ξεκίνησε ο καρκίνος του νεώτερου συγγενή.
Γι’ αυτό ζητήστε τη γνώμη του ειδικού. Η κάθε περίπτωση είναι εξατομικευμένη.


Αθλητική απόδοση και εργομετρικός έλεγχος…


Η αθλητική απόδοση είναι αποτέλεσμα αλληλεπίδρασης κληρονομικών παραγόντων και της προπονητικής επιβάρυνσης. Οι υψηλές ενεργειακές απαιτήσεις κατά τη διάρκεια της άσκησης καθορίζουν την έκβαση του αγώνα, την κατάσταση της υγείας και τη διαμόρφωση της προπόνησης. Συνεπώς ο πλήρης εργομετρικός έλεγχος θεωρείται απαραίτητος και ιδιαίτερα χρήσιμος για τον καταρτισμό του προπονητικού προγράμματος και τη βελτιστοποίηση της αθλητικής απόδοσης.
Παράμετροι που εξετάζονται κατά τον εργομετρικό έλεγχο είναι:
Καρδιοαναπνευστική αντοχή: Προσδιορισμός μέγιστης πρόσληψης οξυγόνου, μέγιστου παραγόμενου έργου
Καταγραφή της συγκέντρωσης του γαλακτικού οξέος στο αίμα, προσδιορισμός αναερόβιου οδού με ταυτόχρονη καταγραφή της καρδιακής συχνότητας από ηλεκτροκαρδιογράφο
Εντοπισμός ισχύος και καρδιακής συχνότητας στο αναερόβιο κατώφλι
Πλήρης αναπνευστικός και ηλεκτροκαρδιογραφικός έλεγχος στην άσκηση
Μέτρηση μεταβολισμού κατά την άσκηση
Εντοπισμός της καταλληλότερης έντασης άσκησης για τη μεγιστοποίηση καύσης λιπαρών οξέων
Καθορισμός ποσοστιαίας χρήσης υδατανθράκων και λιπιδίων σε ηρεμία και κατά την άσκηση
Σύσταση σώματος: προσδιορισμός ποσοστού λίπους, άλιπης σωματικής μάζας, οστικής πυκνότητας, μυϊκής μάζας
Μέτρηση βασικού μεταβολισμού
Εξετάσεις αιματολογικών και βιοχημικών παραμέτρων: αιματολογικοί, βιοχημικοί και ορμονικοί δείκτες
Υπέρηχος καρδιάς για την καταγραφή διαστάσεων της καρδιάς και των δεικτών αποδοτικότητας του μυοκαρδίου.
Με βάση τα αποτελέσματα της εργομετρικής διαδικασίας, εντοπίζονται οι κατάλληλες εντάσεις προπόνησης για τη βελτίωση της φυσικής κατάστασης.
Απαιτείται διαχρονικός έλεγχος, σωστή διατροφή και καλή προπόνηση για την μεγιστοποίηση της απόδοσης λίγο πριν από μια μεγάλη διοργάνωση, την αποφυγή του συνδρόμου υπερφόρτωσης του οργανισμού και την αποφυγή τραυματισμών
PREDICT

Πότε χρησιμοποιούνται οστικά μοσχεύματα στις γνάθους…


Όταν η υπάρχουσα ποσότητα οστού στις γνάθους είναι ανεπαρκής για την ικανοποιητική στήριξη προσθετικών εργασιών ή οδοντικών εμφυτευμάτων λόγω περιοδοντίτιδας, τραύματος ή χειρουργικής αφαίρεσης όγκων, ο γναθοπροσωπικός χειρουργός μπορεί να μεταμοσχεύσει στις ελλειματικές περιοχές οστικά μοσχεύματα προερχόμενα από ενδοστοματικές (γένειο, κλάδος κάτω γνάθου) ή εξωστοματικές δότριες θέσεις (λαγόνιος ακρολοφία, κνήμη, κρανιακός θόλος) προκειμένου να βελτιωθεί η ποσότητα και η ποιότητα των σκληρών οστών. Προηγείται η αναπλαστική επέμβαση δηλαδή η οστική αυτομεταμόσχευση και μετά την ωρίμανση του οστικού μοσχεύματος μετά από 5-6 μήνες ακολουθεί η τοποθέτηση οδοντικών εμφυτευμάτων.
PREDICT

Μεσοθεραπεία

Επειδή στη μεσοθεραπεία χρησιμοποιούνται τα συνήθη φάρμακα όπως ο φυσιολογικός ορός, η ασπιρίνη, η ξυλοκαϊνη, δεν θεωρείται εναλλακτική ιατρική. Η χορήγηση των φαρμάκων γίνεται με ενδοδερμική ένεση μικρής ποσότητας φαρμάκου.
Συνήθως γίνεται μια συνεδρία ανά εβδομάδα. Η χορήγηση του φαρμακευτικού σκευάσματος γίνεται στην πάσχουσα περιοχή.
Έχουν προταθεί δύο βασικά μοντέλα δράσης:
Ο τοπικός ερεθισμός που προκαλείται από την βελόνα θεωρείται ότι προκαλεί αναλγησία με μηχανισμούς παρόμοιους μςετον βελονισμό. Μηχανισμοί όπως η ενδογενής έκκριση ενδορφινών, η αντανακλαστική τοπική αγγειοδιαστολή, η έκκριση προσταγλανδινών και η gate control theory, έχουν επίσης προταθεί.
Σύμφωνα με το δεύτερο μοντέλο με την ενδοδερμική χορήγηση των φαρμάκων επιτυγχάνεται βραδεία και παρατεταμένη αποδέσμευσή τους, στην περιοχή που πάσχει και επομένως παρατεταμένη δράση.

Οι ενδείξεις της μεσοθεραπείας είναι:
  • Ρευματολογικές παθήσεις: χρησιμοποιείται επικουρικά, για την συμπτωματική αντιμετώπιση και ανακούφιση του ασθενούς
  • Εκφυλιστικές παθήσεις μυοσκελετικού: η μεσοθεραπεία δεν μπορεί να θεραπεύσει την οστεοαρθρίτιδα, χρησιμοποιείται όμως με μεγάλη επιτυχία στην αντιμετώπιση των πόνων που προκαλεί
  • Ριζίτιδες και Πλεξίτιδες: χρησιμοποιείται για την αντιμετώπιση του άλγους
  • Αθλητικές κακώσεις και λοιπές παθήσεις μυοσκελετικού: όπως συνδεσμικές κακώσεις, τενοντίτιδες, μυϊκές θλάσεις κ.α. Η μεσοθεραπεία μπορεί να συνδυάζεται με εφαρμογή φυσικοθεραπείας. Όπως και στις άλλες περιπτώσεις επιτρέπει τη μείωση των χορηγούμενων αντιφλεγμονVδών και της κορτιζόνης
  • Αισθητικές εφαρμογές: κυτταρίτιδα, τοπικό πάχος, οίδημα φλεβικής ανεπάρκειας.
PREDICT

Ψυχοκοινωνικά προβλήματα στην Ογκολογία



Γράφει η
Σαββούλα Μάλλιου MD, PhD
Παθολόγος-Όγκολόγος
Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Ιωαννίνων
Γ.Γ.Ελληνικής Μαστολογικής Εταιρείας
PREDICT
sevvimalliou@gmail.com

Υπάρχει άραγε αρρώστια άλλη που προκαλεί τόσο οδυνηρούς συνειρμούς και τόσα ψυχοκοινωνικά προβλήματα όσο ο καρκίνος;
Είναι γενικά παραδεκτό ότι το πνεύμα και η ψυχή βοηθούν τους καρκινοπαθείς ν’ αντιμετωπίσουν τα ποικίλα προβλήματα που δημιουργούνται ήδη από την αρχική διάγνωση.
  •  Προβλήματα που σχετίζονται με την ασθένεια και τις παρενέργειες της θεραπείας όπως ο θάνατος που απειλεί και η εικόνα του σώματος και η λειτουργικότητά του που αλλάζει.
  •  Προβλήματα που δημιουργούνται στο οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον όπως ο στιγματισμός, η αναπηρία και η πρόωρη συνταξιοδότηση.
  • Ότι ισχύει για την εκπαίδευση στην ψυχοκοινωνική ογκολογία καθορίζεται με το Προεδρικό Διάταγμα του 1998. Στο άρθρο 2 αυτού του διατάγματος μεταξύ άλλων αναφέρεται ότι ο Παθολόγος Ογκολόγος στο τέλος της εκπαίδευσής του στην Παθολογική Ογκολογία πρέπει να είναι ικανός να γνωρίζει, να ενημερώνει και να καθοδηγεί τον ασθενή και το περιβάλλον του για τις δυνατότητες της ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης.
Τα κέντρα εκπαίδευσης στη χώρα μας είναι τα Παθολογικά Ογκολογικά τμήματα των αντικαρκινικών Νοσοκομείων, τα Παθολογικά Ογκολογικά τμήματα των Γενικών Νοσοκομείων και τα Παθολογικά Ογκολογικά τμήματα των Πανεπιστημίων με επαρκή αριθμό κλινών. Τα πιο πάνω τμήματα πρέπει να είναι κατάλληλα στελεχωμένα και να υπάρχει κάλυψη από ομάδα συναδέλφων άλλων ειδικοτήτων και από συναφή επαγγέλματα υγείας.
Η ορθή και πλήρης εκπαίδευση του ιατρικού και του λοιπού εμπλεκόμενου προσωπικού αποτελεί ένα από τα πιο βασικά όπλα στον αγώνα κατά του Καρκίνου. Οι υπεύθυνοι φορείς σε παγκόσμιο, Ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο δίνουν τα τελευταία χρόνια ιδιαίτερη προσοχή στη βελτίωση της εκπαίδευσης σε θέματα που έχουν σχέση με την πρόληψη, διάγνωση και θεραπεία του Καρκίνου. Η εκπαίδευση απευθύνεται σε γιατρούς όλων των ειδικοτήτων, σε ειδικευόμενους της Παθολογικής Ογκολογίας, που καθιερώθηκε στην Ελλάδα ως αυτοτελής ειδικότητα ήδη από το 1998, σε όλους όσους παρέχουν υπηρεσίες υγείας, αλλά και στο γενικό πληθυσμό. Για παράδειγμα, από το 1989 ήδη πραγματοποιούντο τα Μετεκπαιδευτικά Μαθήματα από την Εταιρεία Ογκολόγων Παθολόγων Ελλάδας, Ετήσια Επιμορφωτικά Σεμινάρια της Ελληνικής Ογκολογικής Εταιρείας από το 1990 και σημαντικός αριθμός άλλων σχετικών δραστηριοτήτων. Δυστυχώς σε κανένα από τα υπάρχοντα προγράμματα δεν συμπεριλαμβανόταν ο τομέας της ψυχοκοινωνικής Ογκολογίας.
Σημαντικό θέμα της εκπαίδευσης αποτελεί η ολιστική αντιμετώπιση του αρρώστου όχι μόνο για τη συγκεκριμένη νόσο αλλά και για το σύνολο των προβλημάτων που δημιουργούνται από αυτή δηλαδή από ψυχικής, κοινωνικής, οικογενειακής και εργασιακής πλευράς. Η εκπαίδευση αυτή πρέπει να αφορά και τους τρόπους επικοινωνίας και επαφής με τον άρρωστο.
Οι στόχοι των ιατρικών παρεμβάσεων σε ψυχοκοινωνικό επίπεδο είναι:
  • Η συμβολή στην θεραπευτική προοπτική 
  • Η αντιμετώπιση των ψυχικών κρίσεων
  • Η βελτίωση της ποιότητας ζωής
  • Η στήριξη της θεραπευτικής ομάδας
  • Η μείωση της συναισθηματικής εξουθένωσης του επαγγελματία υγείας γνωστό με τον αγγλικό όρο burn out.
Στη χώρα μας Κέντρα που θα μπορούσαν να βοηθήσουν τους γιατρούς στο έργο τους είναι το κέντρο ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας το οποίο διαθέτει τηλεφωνική γραμμή επικοινωνίας και το κέντρο ψυχοκοινωνικής Υποστήριξης γυναικών με Καρκίνο του μαστού «Έλλη Λαμπέτη» της Ελληνικής Εταιρείας Μαστολογίας.
Η ανάγκη για εκπαίδευση των ιατρών με σεμινάρια ψυχοκοινωνικής ογκολογίας γίνεται ολοένα και πιο επιτακτική στα πλαίσια βελτίωσης της ποιότητας νοσηλείας του ασθενούς. Τα θέματα των σεμιναρίων πρέπει να οριστούν με βάση τις διαστάσεις των προβλημάτων που υπάρχουν στους ογκολογικούς ασθενείς και είναι ποικίλα:
  • Σχέση νου και σώματος: Μια ψυχολογική προσέγγιση στη θεραπεία του καρκίνου. Ο ασθενής και ο ιατρός πρέπει να σκεφτούν όχι μόνο τι συμβαίνει σε καθαρά σωματικό επίπεδο, αλλά και ό,τι συμβαίνει γενικά στη ζωή του ασθενή. Αν στο σύνολό του το κύκλωμα νους-σώμα-συναισθήματα που συνθέτουν το άτομο δε δουλεύει προς την κατεύθυνση της υγείας, τότε οι καθαρά σωματικές παρεμβάσεις μπορεί να μην πετύχουν.
  • Η έρευνα για τα αίτια του καρκίνου:Πολλοί ασθενείς έρχονται μπερδεμένοι σχετικά με το τι είναι ο καρκίνος και τι τον προκαλεί. Οι περισσότεροι από αυτούς αναρωτιούνται «Γιατί σ’ εμένα; Γιατί εγώ;». Σήμερα ο καθένας «γνωρίζει» ότι ο καρκίνος προκαλείται από καρκινογόνες ουσίες ή από γενετική προδιάθεση, ή από ακτινοβολία, ή πιθανά από τη δίαιτα. Ούτε ένα από αυτά τα στοιχεία στην πραγματικότητα δεν αποτελεί από μόνο του επαρκή εξήγηση για το ποιος παθαίνει καρκίνο και ποιος όχι. Η θεωρία της ανοσοεπαγρύπνησης λέει ότι για να δημιουργηθεί καρκίνος, η λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος πρέπει κατά κάποιο τρόπο να ανασταλεί.
  • Η σχέση άγχους και ασθένειας:Γράφοντας σχεδόν 2000 χρόνια πριν, το 2ο αιώνα μ.Χ. ο Γαληνός παρατήρησε ότι οι χαρούμενες γυναίκες ήταν λιγότερο επιρρεπείς στον καρκίνο από ότι ήταν οι ψυχολογικά καταπονημένες. Ο Χανς Σέλυ στο Πανεπιτήμιο της Πράγας, το 1920 έκανε μια εργασία που δείχνει ότι τα συναισθήματα μπορούν να προκαλέσουν ασθένειες. Πρόσφατες έρευνες που έγιναν σε πειραματόζωα και σε ανθρώπους, ενίσχυσαν την έρευνα του Σέλυ και άρχισαν να αποκαλύπτουν τη φυσιολογική διαδικασία με την οποία οι συναισθηματικές αντιδράσεις στο στρες μπορούν να δημιουργήσουν ευαισθησία του ατόμου στην ασθένεια αυτή.
  • Οι προσδοκίες για τον καρκίνο και η επίδρασή τους στην ανάρρωση: Η ελπίδα είναι σημαντικό στοιχείο επιβίωσης του καρκινοπαθή ενώ η ανημποριά και η απελπισία είναι συχνά πρόδρομοι του καρκίνου. Η ελπίδα που προσπαθεί ο ιατρός να μεταδώσει είναι μια στάση απέναντι στη ζωή. Δεν είναι ζήτημα απλώς φιλοσοφικό αλλά ζήτημα επιβίωσης.
  • Έλεγχος του πόνου:Για να αντιμετωπιστεί πρέπει να ληφθεί υπόψη όχι μόνο η σωματική αλλά και η συναισθηματική κατάσταση του ασθενή.
  • Ο ρόλος της σωματικής άσκησης στη θεραπεία του καρκίνου: Η εμπειρία δείχνει ότι οι καρκινοπαθείς είναι ικανοί για πολύ μεγαλύτερη σωματική δραστηριότητα απ’ ότι υποθέτουν οι περισσότεροι άνθρωποι. Η σωματική άσκηση βελτιώνει την υγεία και βοηθά να ξεπεραστεί ο πόνος.
  • Αντιμετώπιση του φόβου της υποτροπής και του θανάτου:Όλοι οι καρκινοπαθείς φοβούνται την υποτροπή. Για να αντιμετωπίσουμε αυτή την κατάσταση πρέπει να ισορροπούμε τις ελπίδες των ασθενών μας για ανάρρωση με μια ανοιχτή συζήτηση πάνω στην αντιμετώπιση του φόβου της υποτροπής και του θανάτου. Είναι σημαντικό να κατανοήσουν οι ασθενείς ότι η ψυχολογική αλλαγή που καθιστά πιθανή τη ανάρρωση δεν είναι μια ευθεία ανοδική πορεία, αλλά μια δυναμική πορεία με σκαμπανεβάσματα.
  • Εξατομικευμένη, ευέλικτη και προσαρμοσμένη στις ανάγκες αντιμετώπιση:Γιατί κάθε άρρωστος με καρκίνο είναι μια ξεχωριστή οντότητα.
Ο Παθολόγος Ογκολόγος ως σύνδεσμος με τον ασθενή και με τα μέλη της οικογένειας:
  • Ενθάρρυνση του ασθενούς και της οικογένειας. Συναισθηματική υποστήριξη των ανθρώπων που έχουν το τραγικό προνόμιο να γνωρίζουν την κακή πρόγνωση της νόσου τους, λόγω της πολιτικής αποκάλυψης των ιατρών. Οπωσδήποτε αυτός ο ρόλος είναι δύσκολος και πρέπει να βιώνεται σε διαπροσωπικό επίπεδο (ο γιατρός και ο θάνατος του άλλου) και όχι απρόσωπα ή ενδοπροσωπικά ώστε να μην δημιουργείται ψυχική ένταση
  • Οδηγίες για τον έλεγχο του πόνου και των συμπτωμάτων και οδηγίες για την ρύθμιση εκκρεμοτήτων όταν η οικογένεια έχει δυσκολίες.
  • Εύρεση νοήματος με εστίαση στη ζωή και αποδοχή του θανάτου, βοηθώντας τον ασθενή και την οικογένεια να έρθει αντιμέτωπη και να συμφιλιωθεί με το θάνατο.
  • Αναγνώριση και άμεση αντιμετώπιση συμπτωμάτων κατάθλιψης, άγχους και έντονης σωματικής κόπωσης στα άτομα που φροντίζουν τον καρκινοπαθή.
  • Τακτική ενημέρωση και καθοδήγηση σχετικά με τη θεραπεία του ασθενούς ώστε να μπορεί να προσαρμοστεί η φροντίδα στις εκάστοτε απαιτήσεις.
  •  Παροχή βοήθειας μέσω της εξερεύνησης ατόμων ή ομάδων που μπορούν να βοηθήσουν τον ασθενή και συντονισμός για την σειρά υπηρεσιών υγείας και κοινωνικών υπηρεσιών που χρειάζεται ο καρκινοπαθής.
  • Παροχή συνολικής φροντίδας εκτιμώντας πότε είναι ανάγκη για αλλαγές σε αυτό, καθώς η νόσος εξελίσσεται και παρεμβαίνοντας όποτε είναι ανάγκη να ρυθμιστεί κάποια αλλαγή.
  • Διαφύλαξη της ακεραιότητας των ιατρών:Συχνά τα προβλήματα των ασθενών αντανακλούν στο ιατρικό προσωπικό
  • Εκπαίδευση της υπόλοιπης θεραπευτικής ομάδας: Ο παθολόγος ογκολόγος είναι ο κύριος αρμόδιος να εκπαιδεύσει την θεραπευτική ομάδα
  • Στην επικοινωνία, την αναγνώριση και ικανοποίηση των αναγκών του ασθενούς χωρίς να παραβλέπουν τα δικά τους προβλήματα.
  • Στην κατ’ οίκον νοσηλεία ώστε να μειώνεται η ανάγκη μετακίνησης του ασθενούς.
  • Στην αντιμετώπιση ασθενών τελικού σταδίου με επικέντρωση στις υποστηρικτικές υπηρεσίες και στις ανακουφιστικές θεραπείες.
Μέσα από τη θεραπευτική ομάδα το προσωπικό μπορεί να προσφέρει αποτελεσματική και ποιοτική νοσηλεία στους καρκινοπαθείς, αλλά και απαλλάσσεται από τη φόρτιση. Η ύπαρξη ομάδων, κατά κλινικές και η κατάλληλη εκπαίδευσή τους θα μπορούσε να λύσει το πρόβλημα της επικοινωνίας μεταξύ των ειδικοτήτων ογκολόγων, άλλων ιατρών, νοσηλευτών, ψυχολόγων, κοινωνικών λειτουργών, γιατί όταν όλοι αυτοί λειτουργούν σαν ομάδα τα αποτελέσματα είναι ευεργετικά.
Κατανοούμε λοιπόν ότι ο Παθολόγος Ογκολόγος εκτός από τις επιστημονικές του γνώσεις πρέπει να έχει εκπαιδευτεί στην ιατρική συμπαράσταση, στην ανθρώπινη φροντίδα και την ψυχολογική υποστήριξη.
Οι δυσχέρειες στην ανάπτυξη εκπαιδευτικών προγραμμάτων δεν είναι λίγες (η στάση του ιατρικού και παραϊατρικού προσωπικού λόγω έλλειψης δυναμικού, η εύρεση χώρων όπου θα γίνει η εκπαίδευση και προβλήματα οργάνων και στελέχωσης). Αν ξεπεραστούν αυτά τα προβλήματα θα παρέχεται υψηλής ποιότητας νοσηλεία στον ασθενή που θα του επιτρέψει είτε να θεραπευθεί είτε να ζήσει ποιοτικά μέχρι το τέλος όποτε και αν έρθει αυτό.


Ο Μάινστερ Έκαρτ, ένας διορατικός φιλόσοφος του 13ου αιώνα, παρατήρησε ότι «Το κύτταρο πρέπει να σπάσει στα δύο, αν θέλουμε να βγει αυτό που υπάρχει μέσα». Από τότε σε όλα τα ερευνητικά ογκολογικά κέντρα οι επιστήμονες προσπαθούν να σπάσουν το καρκινικό κύτταρο, πιστεύοντας πως ο πυρήνας θα γίνει πιο εκτεθειμένος για να τον μελετήσουν.
Παραφράζοντας τον Μπουσκάλια θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι: εκεί ανάμεσα στα κομμάτια του, πιστεύουμε κι εμείς πως θα βρεθεί ο σύμμαχος στο θάνατο. Η ελπίδα μας στην αυτοδημιουργία. Η δύναμή μας στην συνεκτικότητα. Η μοναδικότητά μας, στο σκοπό. Η ανάταση μέσα από την οικειότητα και τον έρωτα. Και η πηγή για το ξεπέρασμα των αμφιβολιών, των ματαιώσεων και της δυστυχίας μας. Υπάρχουν πολλά ακόμα να βρεθούν. Η ανακούφιση βρίσκεται στο γεγονός, πως έχει γίνει το πρώτο βήμα. Το κύτταρο έχει ανοίξει και ο πυρήνας είναι εκτεθειμένος