Έρωτας είναι, δεν περνά

Ψυχολόγοι, ψυχίατροι, ακόμα και βιολόγοι, χημικοί και φιλόσοφοι προσπάθησαν, ανεπιτυχώς, ανά τους αιώνες να δώσουν έναν ακριβή ορισμό του έρωτα…

Ο έρωτας είναι έκσταση και μαρτύριο, ελευθερία και σκλαβιά μαζί. Είναι ένα συναίσθημα που αν έλειπε οι ποιητές και στιχουργοί αυτού του κόσμου θα έμεναν προφανώς άνεργοι. Ο έρωτας κινεί τον κόσμο μας…

Τα συμπτώματα του έρωτα είναι πάνω κάτω τα ίδια: Μια αθεράπευτη μελαγχολία που διαδέχεται τη χαρά και τον ενθουσιασμό, η παράλογη πίστη ότι όλο το σύμπαν περικλείεται στο άτομο που μόλις γνωρίσαμε, η θεώρηση του κόσμου κάτω από ένα νέο πρίσμα και η βεβαιότητα ότι κανείς άλλος δεν έχει αγαπήσει αυτόν τον άνθρωπο όσο εμείς.

Η επιστήμη προσπάθησε να τιθασεύσει τον έρωτα. Ο έρωτας όμως είναι άπιαστος, σαν αφρός. Φλογερός, συντροφικός, κεραυνοβόλος, αμοιβαίος ή χωρίς ανταπόκριση, κατακτητικός, ανυπεράσπιστος, κάθε φορά μοναδικός.

Ο Φρόιντ υποστήριζε ότι ο έρωτας γεννιέται μέσα από την ανάγκη να ικανοποιήσουμε την ερωτική μας ανάγκη. Άλλοι μελετητές είπαν ότι ο έρωτας είναι κάτι που ξυπνά και γεννιέται γρήγορα. Κάποιοι άνθρωποι ερωτεύονται πριν ακόμα γνωρίσουν τον άλλο, ή ζουν έναν έρωτα που γεννιέται, ζει και αναπτύσσεται στο μυαλό τους, ακόμα και χωρίς ανταπόκριση. Ο έρωτας συνήθως χτυπά την πόρτα μας χωρίς να μας ζητήσει την άδεια. Και όχι, δεν έχει να κάνει μόνο με την ερωτική επιθυμία. Είναι κάτι πέρα και πάνω από αυτή.

Ο Έριχ Φρομ υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει καμία δραστηριότητα, καμία ενέργεια που να ξεκινά με τόσες ελπίδες και τόσες προσδοκίες και που αποτυγχάνει τόσο συχνά, όσο ο έρωτας.

Ο Πλάτων, πάλι, θεωρούσε ότι ο έρωτας δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια θεία τρέλα, από μια ακατανίκητη επιθυμία να συμπορευθούμε με τους Θεούς, όντες σε παραλήρημα. Στο Συμπόσιο του Πλάτωνα, μια γυναίκα, η Διοτίμα εξηγεί ότι ο έρωτας εκφράζει την ανάγκη και την επιθυμία μας να κατακτήσουμε την αιωνιότητα.

Ο έρωτας είναι μια μοναδική εμπειρία, που μας παρασύρει, μας μεταμορφώνει, μας συγκινεί, μας επαναπροσδιορίζει, μας αποπροσανατολίζει, μας καθηλώνει. Είναι μια εμπειρία που μας αιχμαλωτίζει, ένας ιστός που υφαίνεται αργά και βασανιστικά γύρω μας.

Πολλοί υποστηρίζουν ότι ο έρωτας δεν μπορεί παρά να έχει έναν μόνο άνθρωπο ως αντίκρισμα, ενώ άλλοι ερωτεύονται πολλές φορές. Τι είναι ο έρωτας; Μήπως είναι η ερμηνεία που του δίνει ο κάθε ένας από εμάς; Μήπως είναι συνώνυμο της έλξης, του πάθους, της ανάγκης για αγάπη, ή ακόμα και της αυτοκαταστροφής;

Συνειδητά ή ασυνείδητα, οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τον έρωτα σαν μια αίσθηση που γεννιέται όταν εμφανιστεί το ‘Τέλειο’. Έστω και αν το τέλειο απέχει πολύ από την… τελειότητα, η υποκειμενικότητα του έρωτα το καθιστά μοναδικό και ανυπέρβλητο.

Ο έρωτας δε γνωρίζει τάξεις, οικονομική κατάσταση, φύλο, ηλικία, γεωγραφικούς περιορισμούς και κόμματα.

Οι άνθρωποι ερωτεύονται, λατρεύουν τον ενθουσιασμό της αναζήτησης του άλλου, το πάθος και τη μαγεία, και μισούν την ανασφάλεια, την αβεβαιότητα και την απομυθοποίηση. Ερωτεύονται για να ζήσουν την αμοιβαιότητα, για να πραγματοποιήσουν το όνειρο τους, για να βιώσουν την αγωνία και το απρόβλεπτο, για να κάνουν τη ζωή τους όμορφα πολύπλοκη.

Ξέρει κανείς πως είναι ερωτευμένος, όταν δύο πράγματα τον συντρίβουν: Η παρουσία του (της) και η απουσία του (της).