Ιοί εναντίον καρκίνου

         

Το κοινό κρυολόγημα μπορεί να αποδειχθεί ένα ισχυρότατο όπλο κατά του καρκίνου. 

Βρετανοί επιστήμονες ισχυρίζονται ότι μπορούν να σκοτώσουν καρκινικούς όγκους μολύνοντάς τους με ιούς κοινού κρυολογήματος.

Σίγουρα θα σημάνει μια νέα ιατρική επανάσταση, αν το εγχείρημα των Βρετανών επιστημόνων στεφθεί από επιτυχία. 

Η ιοθεραπεία θα αποτελέσει τον τρίτο ακρογωνιαίο λίθο στο οπλοστάσιο κατά του καρκίνου, πλάι στην ακτινοθεραπεία και τη χημειοθεραπεία και μάλιστα χωρίς πολλές από τις παρενέργειες των υπόλοιπων θεραπειών.

Ένας από τους πιο διάσημους γενετιστές της Βρετανίας, ο Λίοναρντ Σέιμουρ, καθηγητής της γονιδιακής θεραπείας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, είναι επικεφαλής των σχετικών δοκιμασιών που γίνονται. Έχει κάνει εργασίες με ιούς οι οποίοι σκοτώνουν απευθείας τους καρκίνους, χωρίς ωστόσο να βλάπτουν τους υγιείς ιστούς. Πρακτικά, έχει κάτι που μπορεί να γίνει πολύ πιο αποτελεσματικό από τη χημειοθεραπεία.

Τα αντικαρκινικά κύτταρα εκμεταλλεύονται το γεγονός ότι τα καρκινικά κύτταρα εξουδετερώνουν το τοπικό ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού. Αν ένας καρκίνος δεν το κάνει αυτό, τότε το ανοσοποιητικό σύστημα τον εκμηδενίζει. Αν όμως τοποθετηθεί ένας ιός μέσα στον καρκίνο, βρίσκει εκεί ένα ιδανικό περιβάλλον, επειδή δεν υπάρχει εκεί ανοσοποιητικό σύστημα για να σταματήσει την αναπαραγωγή του. Αυτή είναι η αχίλλειος πτέρνα του καρκίνου.

Αρκεί μια μικρή ποσότητα ιών για να εξαφανίσει τον καρκίνο. Αναπαράγονται σε εκατομμύρια μέσα σε κάθε κύτταρο, ώσπου το κύτταρο σκάει. Ύστερα μολύνουν και τα γειτονικά καρκινικά κύτταρα, στα οποία επαναλαμβάνεται η ίδια διαδικασία.

Προκαταρκτικές έρευνες σε ποντίκια έχουν δείξει ότι οι ιοί δρουν αποτελεσματικά σε όγκους που είναι ανθεκτικοί στα συνήθη αντικαρκινικά φάρμακα. Αμερικανοί επιστήμονες έχουν εγχύσει ιούς απευθείας σε όγκους, αλλά αυτή η τεχνική δεν φέρνει αποτέλεσμα αν ο καρκίνος δεν είναι προσιτός ή είναι διάχυτος στο σώμα. Ο νεωτερισμός του καθηγητή Σέιμουρ είναι ότι «κρύβει» τον ιό από το ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού, επιτρέποντας έτσι στους ιούς να κάνουν ό,τι κάνουν και τα φάρμακα της χημειοθεραπείας: να εξαπλωθούν στο αίμα και να φτάσουν όπου κι αν βρίσκονται οι όγκοι. Το μεγάλο εμπόδιο ήταν πάντα να βρεθεί ένας τρόπος ώστε να καταλήξουν οι ιοί στους όγκους μέσω της αιματικής κυκλοφορίας, χωρίς στον δρόμο τους να καταστραφούν από το ανοσοποιητικό σύστημα. «Αυτό που κάναμε είναι ότι τροποποιήσαμε χημικά τον ιό τυλίγοντάς τον σε ένα πολυμερές περίβλημα», εξηγεί ο Σέιμουρ. «Είναι δηλαδή ένας καμουφλαρισμένος ιός».

Όταν αυτός ο καμουφλαρισμένος ιός μολύνει τον όγκο, αρχίζει και πολλαπλασιάζεται, αλλά τα αντίγραφά του δεν έχουν τη χημική τροποποίηση που είχε ο πρωτότυπος ιός.

Αυτή η θεραπεία θα μπορούσε να αποδειχθεί ιδιαίτερα χρήσιμη για τις μεταστάσεις, από τις οποίες πεθαίνει στον δυτικό κόσμο το 75% των καρκινοπαθών.

Στις πρώτες κλινικές δοκιμασίες δοκιμάζονται δύο ιοί: ο αδενοϊός, ο οποίος συνήθως προκαλεί μια ασθένεια που μοιάζει με κρυολόγημα και η δαμαλίτιδα, η οποία προκαλεί εξανθηματική νόσο στις αγελάδες και χρησιμοποιείται στην παρασκευή εμβολίου κατά της ευλογιάς. Χορηγούνται τοπικά σε ηπατικούς όγκους, για να εξακριβωθεί αν αυτή η θεραπεία είναι ασφαλής για τους ανθρώπους και να καθοριστεί η ακριβής δοσολογία.