Σακχαρώδης διαβήτης τύπου Ι

Ο Διαβήτης τύπου Ι εμφανίζεται αποκλειστικά σε παιδιά και εφήβους που έχουν κάποια γενετική προδιάθεση.

Ο Σακχαρώδης Διαβήτης είναι μία μεταβολική διαταραχή που χαρακτηρίζεται από υπεργλυκαιμία, δηλαδή από αύξηση της γλυκόζης του αίματος και οφείλεται σε: 
1) Ελαττωμένη έκκριση ινσουλίνης, 
2) Ελαττωμένη δραστικότητα της ινσουλίνης  
3) Συνδυασμό μειωμένης έκκρισης και δραστικότητας της ινσουλίνης.

Οι πιο συχνές μορφές Σ.Δ. Είναι δύο, ο Διαβήτης τύπου Ι και ο Διαβήτης τύπου 2:

Ο Διαβήτης τύπου Ι ή νεανικός οφείλεται στη μερική ή πλήρη καταστροφή των β κυττάρων του παγκρέατος, με συνέπεια τη μερική ή ολική ανεπάρκεια ινσουλίνης και έχει την τάση να εκδηλώνεται στα παιδιά και στους νέους ενήλικες.

Ο Διαβήτης τύπου 2 ή τύπου ενηλίκου, εκδηλώνεται συνήθως μετά τα 35-40 χρόνια της ζωής και τις περισσότερες φορές δεν απαιτεί τη χορήγηση ινσουλίνης.

Τα συμπτώματα του Διαβήτη τύπου Ι μπορεί να παρουσιαστούν πολύ γρήγορα σε διάστημα ημερών ή εβδομάδων και είναι πολυδιψία, πολυουρία, αίσθημα πείνας, απώλεια βάρους, κόπωση και αλλαγές στην όραση.

Ο Διαβήτης τύπου Ι δεν είναι μεταδοτικός και δεν κληρονομείται, αλλά εμφανίζεται σε άτομα που έχουν γενετική προδιάθεση. Πάντως οι συγγενείς πρώτου βαθμού ατόμων με Διαβήτη  τύπου Ι έχουν μεγαλύτερο κίνδυνο.

Αρκετοί παράγοντες έχουν ενοχοποιηθεί για την πρόκληση Σ.Δ. τύπου Ι, όπως λοιμώξεις (ερυθρά, παρωτίτιδα),  το γάλα της αγελάδας, συντηρητικά τροφίμων και το stress. Ο μητρικός θηλασμός τους πρώτους μήνες της ζωής έχει διαπιστωθεί ότι προφυλάσσει.

Τα άτομα με Διαβήτη τύπου Ι πρέπει να παίρνουν ινσουλίνη, η οποία διατίθεται μόνο σε ενέσεις. Υπάρχουν διαφορετικοί τύποι ινσουλίνης, διαφορετικά σχήματα και διαφορετικοί τρόποι χορήγησης:

1.      Μίγμα ενδιάμεσης και βραχείας δράσης ινσουλίνης δύο φορές την ημέρα.

2.      Σχήμα πολλών ενέσεων ινσουλίνης με μια μακράς δράσης ινσουλίνης προ του ύπνου και 3 ενέσεις βραχείας δράσης ινσουλίνης πριν από τα 3 κύρια γεύματα.

3.      Αντλία ινσουλίνης

Το πρόγραμμα αυτό μπορεί να χρειάζεται να τροποποιείται ανάλογα με την διατροφή και την άσκηση. Η εκτίμηση της ρύθμισης γίνεται με τις καθημερινές μετρήσεις της γλυκόζης του αίματος και τη γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη (HbA1c).

Η ρύθμιση και ο έλεγχος του διαβήτη επιτυγχάνονται με την ινσουλίνη, την υγιεινή διατροφή, την άσκηση, τις μετρήσεις του σακχάρου αίματος, την εκπαίδευση, την πρόληψη υπογλυκαιμίας και κετοξέωσης, την πρόληψη και πρώιμη ανίχνευση των επιπλοκών και την ψυχοκοινωνική υποστήριξη του παιδιού και της οικογένειας.

Οι επιπλοκές είναι οξείες και χρόνιες:

Οι οξείες είναι:

-Η κετοξέωση που εκδηλώνεται με αδιαθεσία, υψηλό σάκχαρο, κετόνη στα ούρα, οξεωτική αναπνοή και κώμα.

-Η υπογλυκαιμία είναι η πτώση της γλυκόζης κάτω από 60 mg/dl. Μπορεί να παρουσιαστεί μετά από υπερβολική δόση ινσουλίνης, μειωμένη πρόσληψη τροφής ή παράλειψη γεύματος και κατόπιν έντονης άσκησης. Εκδηλώνεται με ωχρότητα, κρύο ιδρώτα, ανησυχία, τρόμο, αίσθημα πείνας, αδυναμία συγκέντρωσης, διαταραχές συμπεριφοράς, ζάλη, λιποθυμία, σύγχυση, μούδιασμα, κεφαλαλγία, θολή όραση, ομιλία αργή και στις πιο σοβαρές περιπτώσεις απώλεια συνειδήσεως και σπασμούς. Η υπογλυκαιμία αντιμετωπίζεται με τη λήψη τροφής που περέχει σάκχαρο, για παράδειγμα ζαχαρόνερο, μέλι ή χυμό φρούτων. Πιο αποτελεσματική είναι η γλυκόζη που κυκλοφορεί σε χάπια και αυξάνει σε 10-15 λεπτά τα επίπεδα του αίματος. Κάθε παιδί με Διαβήτη πρέπει πάντα να έχει μαζί του χάπια γλυκόζης. Οι γονείς ή το ευρύτερο οικογενειακό περιβάλλον πρέπει να διαθέτουν πάντοτε γλυκαγόνη. Δεν πρέπει να επιχειρείται η χορήγηση υδατανθράκων σε ένα παιδί που είναι σε κώμα ή αδυνατεί να καταπιεί. Είναι σημαντικό να είναι όλοι στο περιβάλλον του ατόμου με διαβήτη εκπαιδευμένοι στην αντιμετώπιση υπογλυκαιμίας.

Τα παιδιά ή οι έφηβοι με διαβήτη πρέπει να παρακολουθούνται από εξειδικευμένη ομάδα αποτελούμενη από ιατρό, διαιτολόγο και ψυχολόγο.