Η ιστορία του τζιν

Στενό, φαρδύ, μακρύ ή κοντό το τζιν παντελόνι είναι το ρούχο της καθημερινότητας.

Φοριέται από άνδρες, γυναίκες και παιδιά περισσότερο από κάθε άλλο ρούχο.

Ήταν το 1850 που ένας 20χρονος βαυαρός μετανάστης, ο Λιβάι Στρος, ξεκίνησε από τη Νέα Υόρκη για την Καλιφόρνια, ακολουθώντας το ρεύμα των χρυσοθήρων. Πουλούσε το ανθεκτικό καραβόπανο, που είχε χρησιμοποιήσει ο Κολόμβος, για την κατασκευή σκηνών και σκεπάστρων για τα βαγονέτα, στους χρυσοθήρες που είχαν ανάγκη για  ρούχα που να αντέχουν στις δοκιμασίες.

Έτσι, ο Στρος στη συνέχεια με το καραβόπανο αυτό, έφτιαξε ανθεκτικά παντελόνια. Λόγο της γενοβέζικης καταγωγής τους τζένοαν για τους αμερικανούς, ονομάστηκαν τζινς.

Επειδή το σκληρό καραβόπανο τους προκαλούσε διάφορους ερεθισμούς, ο Στρος αποφάσισε να αντικαταστήσει το ύφασμα με ένα γαλλικό βαμβακερό, διαγώνιας ύφανσης, το οποίο ονομαζόταν Serge de Nimes κι έγινε γνωστό ως ντένιμ, δίμιτο στα ελληνικά.

Ένα άλλο σημαντικό πρόβλημα που αντιμετώπιζαν οι εργάτες στα ορυχεία ήταν ότι οι τσέπες τους σκίζονταν εύκολα. Τη λύση σκέφτηκε ένας πελάτης του Στρος, ο Τζέικομπ Ντέιβις και δεν ήταν άλλη από τις μεταλλικές κόπιτσες που φέρουν και τα σημερινά τζινς. 

Τα πρώτα τζιν, έως τις αρχές του 1860, ήταν μπεζ και είχαν τον κωδικό 501. Κυριάρχησε όμως το μπλε χρώμα, που λερώνεται λιγότερο. Η δερμάτινη ετικέτα, που απεικονίζει δύο άλογα να τραβούν ένα τζιν, προστέθηκε στο πίσω μέρος του παντελονιού το 1886. Η εταιρία Levi Strauss & Co, η οποία είχε ιδρυθεί από το 1853, χρησιμοποίησε αυτή την παράσταση για να διαφημίσει την ανθεκτικότητα των προϊόντων της.

Μέχρι τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο το τζιν παρέμεινε ένα ρούχο εργασίας. Στη δεκαετία του '50 η εξέγερση των νέων ενάντια στον κοινωνικό κομφορμισμό έφερε τη μαζική εξάπλωσή του. Μία έρευνα το 1958 στις Η.Π.Α. αποκάλυπτε ότι το 90% των νέων φορούσε το τζιν σε όλες τις περιστάσεις.

Ο Yvew Saint Laurent δήλωσε πως θα ήθελε να το είχε εφεύρει. 

Το τζιν ξεπερνά φυλετικές, ταξικές, στιλιστικές και άλλες διακρίσεις και είναι το αγαπημένο ρούχο της καθημερινότητάς μας.

Οι οικολόγοι δεν το συμπαθούν, γιατί απαιτείται πολύ νερό για να αποκτήσει την πετροπλυμένη του όψη. Σήμερα, όμως αυτό γίνεται με λέιζερ, οπότε και το φοράμε και έχουμε ήσυχη και την οικολογική μας συνείδηση.